Jaw

{ }

ależ ja bym chcia­ła mówić w imie­niu wie­lu,
ależ ja bym chcia­ła mani­fe­sto­wać, zabie­gać,
wygła­szać, udzie­lać gło­su czy odda­wać głos,
tyle razy pró­bo­wa­łam, uda­wa­łam, mar­ko­wa­łam,
ale wiem, że mam tyl­ko to jed­no cia­ło, jed­ne­go żuka w jed­nym pudeł­ku

{ }

mato­we nie­dziel­ne przed­po­łu­dnie szczyt lip­ca upał
jesz­cze nie ude­rzył słoń­ce ugię­te na zaku­rzo­nej szy­bie
sie­dzi­my zaję­te swo­imi spra­wa­mi
moja dłoń przy two­jej sto­pie

zna­la­złam na jej grzbie­cie miej­sce
skó­ra leciut­ko pod­ska­ku­je w rów­nych odstę­pach
przy­ci­snę­łam i teraz mój palec
pul­su­je rów­no z two­im ser­cem sus za susem

{ }

dwa­dzie­ścia kil­ka lat życia bez świa­do­mo­ści two­je­go ist­nie­nia
to pest­ka wobec dwóch tygo­dni roz­łą­ki teraz, kie­dy wiem,
któ­rą stro­nę łóż­ka wolisz, ile her­bat dzien­nie pijesz,
że boisz się węży i samot­no­ści,

a naj­bar­dziej to samot­nych węży

wczo­raj byłam mewą łagod­nie nie­sio­ną przez wiatr,
dzi­siaj przy­cup­nę­łam na falo­chro­nie,
mor­ska pia­na mnie chłosz­cze

połą­cze­nie rwie się raz po raz

wie­dziesz życie, o któ­rym nie mam poję­cia:
nie wiem, co jesz, jak czę­sto myjesz wło­sy,
jak bar­dzo ci zim­no, ile warstw masz na sobie,
jakie życze­nie pomy­śla­łaś przy Per­se­idach,
czy nie było chmur

{ }

nie wiem czy moż­na znie­na­wi­dzić mia­sto tak bar­dzo
jak nam się wyda­wa­ło że nie­na­wi­dzi­my Ber­li­na
mia­sto jed­no­cze­śnie twar­de beto­nem i roz­la­ne medu­zą
spię­te S‑Bahnem i U‑Bahnem jak pasma­mi śli­ny
mia­sto żywią­ce się bułą z kieł­ba­chą
mia­sto sak­so­fo­nów trą­bią­cych w wago­nie kolej­ki
mia­sto męż­czyzn wyją­cych Con te par­ti­rò w metrze
mia­sto mro­wi­sko z nie­na­wi­ścią do mró­wek
mia­sto w któ­rym opo­wia­da­ły­śmy
nowo pozna­nym ludziom nasze love sto­ry
język spłasz­czył wszyst­ko jak chro­my walec

{ }

roz­bie­ra­nie poma­rań­czy do owsian­ki
jesz­cze dale­ko do poważ­ne­go file­to­wa­nia
ale bar­dzo się sta­ram

powiedz jak pisa­ła­byś tę książ­kę
gdzie ubru­dzi­ła­byś się tuszem

gra­ją wszyst­kie drob­ne ran­ki na dło­niach
śpie­wa­ją dla cie­bie