Metafora Portugalii

Amaral nie stawia ani jednego fałszywego kroku, ten patos ma sens, proza jest nieskalana, przy czym nie ma w niej nic z ekshibicjonizmu. Taka prawda po prostu rani.

Pedro Mexia, „Expresso”

Jedne z najpiękniejszych stron literatury portugalskiej ostatnich lat, potwierdzające wyjątkową intensywność tej nowej, coraz jaśniejszej gwiazdy.

José Mário Silva, „LER”

Proza Bruna Vieiry Amarala charakteryzuje się wielką spójnością – i kreśli tak wyrazisty obraz zbiorowości zamieszkującej dzielnicę Bairro Amélia, że być może od teraz na stałe stanie się ona bohaterem portugalskiej wyobraźni literackiej.

Isabel Lucas, „Público”

Bardzo oryginalna twórczość, wyróżniająca się wielką dojrzałością estetyczną i doskonałą znajomością opisywanej rzeczywistości.

Miguel Real, „Jornal de Letras, Artes e Ideias”

Twórczość Amarala to wielka metafora Portugalii ostatnich czterdziestu lat.

Joana Emídio Marques, „Diário de Notícias”

Zaskakujące, niezwykłe i wzruszająco piękne. Czyta się to, aby delektować się esencją talentu pisarza, debiutującego – a przecież już w pełni ukształtowanego, jednego z tych, którzy wiedzą, że dobra, prawdziwa proza jest również muzyką, która nas wznosi i wyzwala.

Rentes de Carvalho, sobre As Primeiras Coisas.

(wybrała i przełożyła Małgorzata Kolankowska)