Histeria (2)

Najprzystojniejsza ostrzałka do noży na świecie

(Wyj­mu­je z tor­by nóż kuchen­ny. Mło­dy męż­czy­zna. Przy­stoj­ny. Pod­rzu­ca nóż w powie­trze i łapie go w locie.)
Widzie­li pań­stwo?
Trzy­mam w ręku naj­bar­dziej tępy ze wszyst­kich noży!
Ale wystar­czy, że potrak­tu­ję go raz tą ostrzał­ką…
(Nie­zdar­nie zabie­ra się do ostrze­nia.)
Eee, jed­ną chwi­lecz­kę.
(Ocie­ra pot z czo­ła, po czym nie­pew­nie się­ga do kie­sze­ni na pier­si, wyj­mu­je kart­kę papie­ru i roz­ci­na ją.)
Powiem pań­stwu, że z pomo­cą tej dia­men­to­wej ostrzał­ki, każ­dy nóż na świe­cie moż­na…

Zaraz sta­cja Jagal­chi.
Tam wysia­dam.
To chy­ba była­by jego pierw­sza sprze­daż tego dnia – kupić, nie kupić?
Noż kur­wa, wysia­da pani czy nie? Jak nie, to z boku się sta­je! No już!
Prze­my­ka­ją­ce obok oso­by ostrzą się na mnie jak na oseł­ce.
Nawet ten, co kie­dyś mnie przy­tu­lał.
I ten, co w biu­ro­wej win­dzie zasa­dził się na mnie z poca­łun­kiem.
Pierw­szo­rzęd­ne ostrze­nie w mgnie­niu oka.
Jakość mojej pra­cy jest bez zarzu­tu.

Ludz­kie języ­ki, wyostrzo­ne na papie­rze ścier­nym moich ust, wyszli­fo­wa­ne do poły­sku na ostrzał­ce mojej zuchwa­ło­ści, odzy­sku­ją daw­ną świet­ność. Usta ciska­ją szty­le­ta­mi.

Poproszę więcej orchidei

Po tym jak mama wyszła, woła­łam ją, a ona, z waliz­ką w ręku, sta­ła w otwar­tej bra­mie i w jed­nej chwi­li jej nie było. Popę­dzi­łam po scho­dach z dru­gie­go pię­tra. Potknę­łam się, sto­czy­łam w dół po kil­ku scho­dach i wpa­dłam do rynsz­to­ka. Mam po tym bli­znę na czo­le. Nie roz­śmie­szaj mnie… – nie mam trau­my. Raczej wyj­ście awa­ryj­ne! Zwy­kle cho­wam tę bli­znę za zasło­ną grzyw­ki, lecz w dni, kie­dy jestem w dobrym humo­rze bli­zna upo­dab­nia się do won­ne­go kwia­tu dzi­kiej orchidei..Pocieram ją, i wcho­dzę do men­tal­ne­go ogro­du. Widzę mamę pie­lę­gnu­ją­cą hia­cyn­ty. Lubi­ła rze­czy z zagra­ni­cy. Razem woła­my na droz­da, razem jemy róża­ne cia­stecz­ka i przy­ci­na­my krze­wy dzi­kich róż. W desz­czo­we noce, nie­ży­ją­ca już mama głasz­cze koją­co moje czo­ło. Korzy­sta­jąc z chwi­li, gorącz­ka zakra­da mi się na czo­ło. Koły­san­ka brzmi sen­nie i słod­ko w moich uszach.