[jestem do znikania], [spotkałam siebie w Bolonii], [mieszkanie]

* * *

jestem do zni­ka­nia

chcę niczym świad­czyć
nicze­go wziąć nicze­go mieć
niko­go zatrzy­mać

i te żal się Boże podró­że
żeby mnie było wię­cej
żeby mi się dużo widzia­ło

jestem wszyst­kim cze­go nie mam
furt­ką bez ogro­du

* * *

spo­tka­łam sie­bie w Bolo­nii, mie­ście filo­zo­fów i przy­rod­ni­ków,
byłam bez nóg, twarz mia­łam szorst­ką i sza­rą podob­ną do
codzien­nej gaze­ty, z kamien­nych pier­si try­ska­ła mi woda

to był ten wiel­ki pomysł na mnie, prze­pro­wa­dzo­ny tak ści­śle
że nawet kro­ple roz­pry­ski­wa­ły się i spły­wa­ły na powrót
w wodę

* * *

miesz­ka­nie

nie­miesz­ka­nie

powiew

powie­trze któ­re mną oddy­cha

wiatr dotknię­ty mokrym pal­cem

Już po krzy­ku – ale jesz­cze mnie sły­chać i widać.
Te wier­sze są zapi­sa­ną roz­mo­wą ze mną – więc gdy­by ktoś zechciał, może ich
posłu­chać albo je prze­czy­tać.