[jestem do znikania], [spotkałam siebie w Bolonii], [mieszkanie]

* * *

jestem do znikania

chcę niczym świadczyć
niczego wziąć niczego mieć
nikogo zatrzymać

i te żal się Boże podróże
żeby mnie było więcej
żeby mi się dużo widziało

jestem wszystkim czego nie mam
furtką bez ogrodu

* * *

spotkałam siebie w Bolonii, mieście filozofów i przyrodników,
byłam bez nóg, twarz miałam szorstką i szarą podobną do
codziennej gazety, z kamiennych piersi tryskała mi woda

to był ten wielki pomysł na mnie, przeprowadzony tak ściśle
że nawet krople rozpryskiwały się i spływały na powrót
w wodę

* * *

mieszkanie

niemieszkanie

powiew

powietrze które mną oddycha

wiatr dotknięty mokrym palcem

Już po krzyku – ale jeszcze mnie słychać i widać.
Te wiersze są zapisaną rozmową ze mną – więc gdyby ktoś zechciał, może ich
posłuchać albo je przeczytać.