O wierszach Rafała Skoniecznego

Intry­gu­ją­ce podo­bień­stwo for­mal­ne łączy wier­sze Rafa­ła Sko­niecz­ne­go z poezją Euge­niu­sza Tka­czy­szy­na-Dyc­kie­go. Tak jak u auto­ra Poezji jako miej­sca na zie­mi, u Sko­niecz­ne­go nie­po­dziel­nie kró­lu­je pseu­do­so­net z dają­cy­mi się łatwo wyróż­nić lejt­mo­ty­wa­mi tema­tycz­ny­mi i brzmie­nio­wy­mi. W płyn­ny spo­sób prze­cho­dzą one z wier­sza do wier­sza, dając im siłę zaklęć, a w pla­nie fabu­lar­nym budu­ją podzie­lo­ną na czę­ści opo­wieść. Jed­nak o ile w świe­cie przed­sta­wio­nym Dyc­kie­go domi­nu­je rze­czy­wi­stość ste­atra­li­zo­wa­na, któ­ra przed­sta­wio­na zosta­je w bole­śnie iro­nicz­ny spo­sób, to u Sko­niecz­ne­go na plan pierw­szy wybi­ja się melan­cho­lia bio­rą­ca począ­tek z poczu­cia utra­ty. Lęk i nie­speł­nie­nie poja­wia­ją się jako deli­kat­nie akcen­to­wa­ne ele­men­ty tła, nigdy w spo­sób dosłow­ny. W tej poezji w ogó­le nie ma nic oczy­wi­ste­go – nastę­pu­ją­ce po sobie obra­zy łączy porzą­dek logicz­ny, ale jest to raczej logi­ka głę­bo­kiej meta­fo­ry, niż pro­sta rela­cja wyni­ka­nia.