O Zakłóceniu korespondencji

Czy­ta­jąc wier­sze z arku­sza Zakłó­ce­nie kore­spon­den­cji autor­stwa Rafa­ła Pra­sz­czał­ka nie­chyb­nie przed oczy­ma poja­wia mi się mgli­sta sce­na: spraw­na dłoń i rzut butel­ką po samą szyj­kę wypeł­nio­ną poezją anglo­sa­ską (W. Ste­vens, T.S. Eliot, J. Ber­ry­man, J. Ash­be­ry & Com­pa­ny) z tlą­cym się lon­tem (spraw­nie utka­nym i moc­no nasy­co­nym poezją Andrze­ja Sosnow­skie­go, Tade­usza Pió­ry, czy Boh­da­na Zadu­ry); „potem nagle obraz, jak­byś w poło­wie (o! iro­nio) dro­gi zawró­cił” i ścia­na, cię­cie, najazd kame­ry na roz­trza­ska­ne szkło i języcz­ki ognia tlą­ce się gdzie­nie­gdzie – bar­dzo to efek­tow­ne.

Zwra­ca uwa­gę rzut­kość tych liry­ków. Pole­cam wszyst­kim czy­tel­ni­kom uważ­ne obser­wa­cje „roz­bit­ka z pokła­du języ­ka”, potem moż­na – jak pisze autor – (…) nawet nie wra­cać. Pozwo­lić sobie na wir i syp­kość. Śnieg.

Kamil Zając

Zakłó­ce­nie kore­spon­den­cji: list nie dotarł do adre­sa­ta. Współ­czu­je­my adre­sa­to­wi, ale dzię­ki temu zakłó­ce­niu, sami może­my te listy prze­czy­tać. Może to i nie­dy­skret­ne, ale z pew­no­ścią przy­jem­ne.

Zakłó­ce­nie kore­spon­den­cji: sło­wa odkle­iły się od rze­czy. Tro­chę się boimy, ale w szcze­li­nie mię­dzy sło­wem a rze­czą znaj­dzie się miej­sce na kolej­ne sło­wa, obraz i muzy­kę: „I potem nagle obraz, jak­byś w poło­wie dro­gi zawró­cił. Oderwał/ Język od rze­czy” („Już”). Kto ode­rwał język od rze­czy? Ty? A może jakiś prze­moż­ny obraz? Rafał Pra­sz­cza­łek ład­nie opo­wia­da zaj­mu­ją­ce histo­rie. Posłu­chaj­my.

Adam Zdro­dow­ski