Fulwypasik-Zdrój

i wykrywam w ceracie, na której robokop i rzeżucha, planetę o nazwie
Fulwypasik-Zdrój, gdzie z drukarek 3D wychodzi już ziemia niczyja
bądź działkowców (tradycyjnie, oryginalnie dla szeptu: w niej są
groby, a ona szuka ich w Wikipedii za pomocą jazzu);

i wykrywam w wiśniowych powidłach następującą tajemnicę o świecie, tudzież
o świcie: nie możemy się kochać, bo sąsiedzi patrzą (przez plasterek trampoliny),
a spokój w ich oczach cenniejszy niż w naszych, nawet jeśli ma on coś w sobie
z ziemi kaliskiej, która nam nic nie mówi;

i wykrywam w swoim imieniu i nazwisku zapis dziesiętny z płyt winylowych,
co czekają na digitalizacji w instytucie audiowizualnym z siedzibą w solarium.
ściślej? „w nadmuchanych balonikach w kształcenie ośmiokątów istnieją imperia,
o których upadku marzą w snach pyzate dziewczynki lat trzydzieści osiem
i jeden pudelek przebrany za krokodyla”;

(i nie wzrusza mnie ta jedność, a tylko puste baterie. żółte, wpadające,
znienacka, na weekend).

i bawią ją przeludnione cmentarze (szczególnie te w sześcianie obtoczonym w bułce
tartej), a mowa o przemijającej burzy, gdy ona sama o sobie: mylicie mnie z jogą po
pięćdziesiątce, co kradnie idealną miłość ze snu dziewic i ciska w nią rzewne hymny
o chłopcach malowanych na oślep, w DNA, w sztruksach, jakie dostaje się
na Pierwszą Komunię (na pamiątkę Pierwszego Rozczarowania);

i obok płaczki (prywatnie czipendejsi), przecedzają przez durszlak proch strzelniczy,
z matczyną ciekawością, co zostanie na grubym sicie oprócz dzikiej jagody. czyj palec,
przekaz podprogowy. jaka wyspa, skoro oporządza się tam dzieci kukurydzy. albo inaczej:
król odcina sobie głowę (przy pomocy badmintona), bo czego nie robi się dla poezji, która
ocala mikroczip i macierzankę. nic. wystarczy rzucić się w tsunami, wzbraniając przed
nabraniem wody w usta.

wszystko.

i wybieram z wszystkich moich marzeń (a jest ich pięć, jak siedem
moich żółtych sąsiadek ukrytych w studni) właśnie to: chciałbym,
aby twoja macierzanka była tylko moja, oplotła mi kości jak poliester;

i wybieram następujący znak urodzaju: twoje łzy, gdy przyjdzie do
ciebie nieprzespana noc i szepnie ci do uszka: berek, goguś, berek
(mimo twojego: łot de fak; a nawet: heloł maj frenc);

i wybieram z twoich ściętych włosów głowę i postępuję z nią ciut
undergroundowo: kopię dół, zakrywam go gumoleum, nazywam
miłością – dookoła czeremcha, molekularna, pełna zazdrości, śliny

i jakaś baba, co bada baobaby; baba, co dba o oba baobaby.

(wiersz z tomu Apokalipsa. After party)