Poetycka książka trzydziestolecia: nominacja nr 4

1. 100 wierszy polskich stosownej długości (2015) – antologia łącząca wszystko, co najlepsze w polskiej poezji ostatnich lat – wyrafinowany intelektualizm uniwersytecki z liryką rocka. Opowieść o podróży i poezja miasta. Powinna być obowiązkowym podręcznikiem do nauki literatury w szkole średniej.

2. Marcin Świetlicki 37 wierszy o wódce i papierosach (1996) – ocean cytatów podręcznych, funkcjonujących zarówno w obszarach sztuki wysokiej, jak i przypadkowych dyskusjach w barze czy na portalu społecznościowym. Autor – polski wieszcz epoki matrixa – odnalazł idealną receptę na istnienie poety w czasach współczesnych przez wtręty z języka potocznego, uczestnictwo w muzycznych projektach, wychował nie tylko naśladowców, ale pokazał, jak dzięki liryce 37 wierszy… stać się postacią rozpoznawalną przez wyznawców popkultury.

3. Macie swoich poetów. Liryka polska urodzona po 1960. Wypisy (1997) – pierwsze poważne świadectwo przemian polskiej poezji okresu przełomu. „BruLionowcy” zbiorowo „dają głos”. W momencie wydania szok estetyczny (dla studentek i wielu nobliwych profesorów literatury). Dziś – z perspektywy – doskonała lekcja trwałości (i nietrwałości zarazem) tematów, języka, mód i przede wszystkim autorów. Ważny dokument swoich czasów.