Skaczący Myszka

Wśród korze­ni potęż­ne­go drze­wa żyła sobie kie­dyś licz­na mysia rodzi­na. Myszy miesz­ka­ły w pół­mro­ku, gdyż gru­be gałę­zie zasła­nia­ły im świa­tło, a one, zabie­ga­ne wokół wła­snych spraw, rzad­ko kie­dy odwa­ża­ły się wyjść na zewnątrz. Kie­dy na nie­bie poka­zy­wa­ły się gwiaz­dy, myszy spa­ły, a kie­dy słoń­ce pró­bo­wa­ło roz­ja­śnić ich ciem­ny dom, mysz­ko­wa­ły zapa­mię­ta­le, wty­ka­jąc swo­je małe łeb­ki do otwo­rów i patrząc, czy nie ma tam cze­goś do zje­dze­nia. Zbie­ra­ły zia­ren­ka, róż­ne kłacz­ki i gałąz­ki, któ­re prze­no­si­ły potem z jed­ne­go miej­sca na dru­gie. Cią­gle były okrop­nie zabie­ga­ne.

Jed­na spo­śród nich, a wła­ści­wie jeden bez prze­rwy sły­szał jakiś szu­mią­cy pogłos. Kie­dy pytał o ten hałas inne myszy, odpo­wia­da­ły mu zawsze tak:

– To z pew­no­ścią tyl­ko two­ja wyobraź­nia, my nie sły­szy­my żad­ne­go szu­mu.

A im czę­ściej Mysz­ka zada­wał to pyta­nie, tym bar­dziej pozo­sta­łe myszy upie­ra­ły się, że żad­ne­go hała­su nie ma. Mysz­ka wra­cał do krzą­ta­ni­ny wśród korze­ni i pró­bo­wał zapo­mnieć o szu­mią­cym pogło­sie. Nie było to jed­nak łatwe. Nocą leżał nie­spo­koj­nie na mchu pod drze­wem i przez liście patrzył na gwiaz­dy. Szum do tego stop­nia nie dawał mu spo­ko­ju, że nie mógł spać. Zasta­na­wiał się, czym też ten hałas może być, ale ponie­waż nigdy nie wyściu­bił nosa poza korze­nie, nie potra­fił nawet wyobra­zić sobie, co to takie­go.

Pró­bo­wał zatkać sobie łap­ka­mi uszy, żeby nie sły­szeć wię­cej szu­mu. Ale szum nie chciał ustą­pić. Przez pal­ce sączył się pro­sto do uszu. Pięk­ny, dono­śny i strasz­li­wy szum.