Benzyna w powietrzu

Siedzącej naprzeciwko
w poczekalni

Przestałaś zażywać związki
lekkostrawną czcionką
rozdwajasz końcówki zdań.
Masz ognia
benzynę w wydychanym

powietrzu. Na zardzewiałym parapecie
ośrodka daję czasowi czas.
W ciszy brudom w pępkach.
Za mało godzin

w wieczności. To z nami coś
nie tak. Ulicami Szewskiej Pasji
w bosych

stopach. Na płytkich wodach
bliżej do dna.

Cofniesz
za ostatniego wstać
można inaczej.

To jest tak – siedzimy sobie kolanko w kolanko, adidasek w obcasek i wsza we wszę. Każdy niby rozluźniony, kulturalnie i wymownie z zadartymi kącikami do góry, ale w oddechach czuć, że białe ściany nie są w estetykę. Ja na przykład mam wrażenie, że ktoś podbiera krzesła i eliminuje tych z mniej zwinnym tyłkiem. Kiedyś wychodziło to mniej chwiejnie, bo dzisiaj trochę jakbym siedziała na ostatnim krzesełku, a trochę jakbym stała nie widząc miejsca.
Do gabinetu wchodzi się – pierwszy raz na kolana, drugi za rękę, trzeci z ciepłem obok, przy czwartym znowu siada się na kolanach, bo ta pewność między wizytami gdzieś nie przeszła próby. W tym wypadku jest inaczej. Zaciągną cię, posadzą i jeszcze każą gadać, a najlepiej pokazać zęby. Spodziewasz się pytań – jak często myję jamę ustną, czy moczę się w nocy, od jak dawna obgryzam paznokcie, kiedy zaczęłam wymawiać literę R, czy wydaje mi się, że jestem polipem, czy boję się bisfenolu A w paragonach i co myślę o eutanazji. Tak naprawdę zestaw pytań jest bardziej przewidywalny, nawet bez ściąg poleje się woda.

No nie da się ukryć, że nie przekroczyłam śmiertelnej dawki endorfiny. I tak, mam problem z przełykaniem piguł. Mój organizm nie trawi związków frazeologicznych, liter i tym podobnych, no i mleka.

Właściwie nie mój.

Najzupełniej już poważnie, tekst miał być substytutem koca gaśniczego dla bliskiej mi osoby, która każdego dnia cofa się za ostatniego w towarzystwie afektywno dwubiegunowym. I wstaje.