Młodzi smutni

[jadę w strony rodzinne]

jadę w strony rodzinne
już nie w r a c a m
bo bardziej jestem znikąd

przede mną siedzą dwie Ukrainki
łapczywie brudząc palce
tłustymi frytkami zakupionymi na stacji

w tym martwym miasteczku
witają ulice spocone
z podekscytowania kłębiącymi się chmurami

przyjechałam aby się z tobą pożegnać
bez sentymentów
i nie na zawsze
– jak zawsze –

ładne i różanopalce
przez testowanie promocyjnych szminek
bez celu chodzimy po uliczkach
i to wszystko zdaje się teraz
tak dalekie i nieodkryte

potem mówisz mi jeszcze:
nikt tak nie odprowadza jak ty

a ja odpowiadam sobie
że nikogo nie odprowadzam w ten sposób.

ani w ogóle.

09.09.15

jesień, piątek, Wisła

powinnam napisać dziś coś o pięknie
zachodzącego słońca w stronach ostatniego hotelu
nad Wisłą, albo dalej, nad Tyńcem,
ale słońca już nie ma,
a to znaczy, że nie powinno mnie tu być.
nie sprawdziłam nawet, jak stąd wrócić
(sama sobie zazdroszczę takiej wolności).

zobaczyłam za to pięknie zachodzącego mężczyznę na rowerze
– zrobił sobie przerwę w Parku Dębnickim:
żywo wymachiwał rękami, wykonując przysiady.
przypomniał mi pana dziadka w dżinsach w kant
i innego, który za dzwonek w telefonie miał Celine Dion z Titanica,
i jeszcze jednego, który szeptał mi w tramwaju:

a dlaczegóż to panienka taka frasobliwa?
nie wolno się smucić.
ale ja wiem, łatwo mówić,
a czasem tak bywa, że nie da się inaczej.

wracając, drugi raz minęłam
nieszczęśliwie pijanego mężczyznę
i pomyślałam, że różnimy się
tylko alkoholem.

chyba zawsze myślę, że znajdę tu jasny ekwiwalent życia,
a zastaję starość i rozpacz.

30.10.15

to o nas

to był ciężki rok
każdy z nas chciał coś głośno wykrzyczeć
ale słowa też były za ciężkie i my za ciężcy
ociężali z nadmiaru niewypowiedzianego

zmienialiśmy miasta
szukaliśmy mieszkań i przestrzennych pokoi
ale na żadne z nich nie było nas stać
i w ogóle wszystko było źle
jak złe może być życie gdziekolwiek

ludzie masowo zaczęli zawierać małżeństwa
pod pretekstem szczęścia
a my utknęliśmy sami ze sobą
nie umiejąc nawet stwierdzić czy nam z tym źle

przestaliśmy mieć znaczenie
jesteśmy
numerem indeksu na ostatnich latach studiów
twarzą z kamienicy naprzeciwko
bystrym i ciętym postem z Facebooka
stałym klientem Biedronki
emailem z newslettera
magistrem na kasie w Tesco

to był nie do udźwignięcia rok
przyjęliśmy taktykę milczenia
codzienność nie dała nam innego wyjścia