Już rześko

jesień, piątek, Wisła

powinnam napisać dziś coś o pięknie
zachodzącego słońca w stronach ostatniego hotelu
nad Wisłą, albo dalej, nad Tyńcem,
ale słońca już nie ma,
a to znaczy, że nie powinno mnie tu być.
nie sprawdziłam nawet, jak stąd wrócić
(sama sobie zazdroszczę takiej wolności).
zobaczyłam za to pięknie zachodzącego mężczyznę na rowerze
– zrobił sobie przerwę w Parku Dębnickim:
żywo wymachiwał rękami, wykonując przysiady.
przypomniał mi pana dziadka w dżinsach w kant
i innego, który za dzwonek w telefonie miał Celine Dion z Titanica,
i jeszcze jednego, który szeptał mi w tramwaju:
a dlaczegóż to panienka taka frasobliwa?
nie wolno się smucić.
ale ja wiem, łatwo mówić,
a czasem tak bywa, że nie da się inaczej.
wracając, drugi raz minęłam
nieszczęśliwie pijanego mężczyznę
i pomyślałam, że różnimy się
tylko alkoholem.
chyba zawsze myślę, że znajdę tu jasny ekwiwalent życia,
a zastaję starość i rozpacz.

Piąty rok egzystowania w Krakowie. Wymyśliłam sobie, żeby w każdy piątek być nad Wisłą. Ale nie nad tą wszystkim znaną: ze stolikami do szachów, skaterami, straganami i smokiem. Nie tą otoczoną ociężałymi przez turystów bulwarami, którymi nie spaceruje się, a jedynie jest się niesionym przez tłum. Chodziłam nad Wisłę piękniejszą, spokojniejszą, prowadzącą do Tyńca, mijającą Park Dębnicki.

I to był taki właśnie piątek.

Już rześko i powietrze jesienią wilgotne i pierwszy raz idę w te strony, choć wyszłam za późno, bo uprzednio piłam kawę w Matrasie, zaczytując się poezją za darmo. Nie wiem, jakie linie tędy jeżdżą, wiem tylko, że rzadko i pewnie nie jest dobrym pomysłem szwendać się tutaj, bo powrót okazuje się być wątpliwie bezpieczny. Jedynymi ludźmi, których spotykam, są śmierdzący alkoholem mężczyźni o czerwonych, smutnych twarzach, na niestabilnych nogach prowadzący gdzieś siebie i obowiązkowo przewieszone przez ramię robocze torby, ze wzrokiem zatrzymanym na jakiejś przykrej myśli – pewnie jej na imię Życie; i starsi – wyprowadzający psy lub jeżdżący na uroczych składakach, jak ten pan dziadek z drugiej strofy, który z niesamowitą werwą po oparciu roweru o ławkę w parku zaczął robić skłony. On ma w sobie coś z tych niekonwencjonalnych staruszków, którzy w dziwny sposób radzą sobie z rzeczywistością i ich wspominam dalej, bo takich się nie zapomina i nie można dać im przepaść.

Nie poszłam tam już nigdy. Próbowałam chodzić jeszcze na kopiec Krakusa i do Parku Bednarskiego. Ostatecznie niewielki spokój odnalazłam na Cmentarzu Rakowickim.