Miejskie obsesje

*** (wstęgi)

drzwi eksplodowały wstęgami korytarzy

wieczór przesiąknięty szumem
rozmazywany łopoczącymi wilgotnymi płachtami

pod powiekami osad z kilkunastu godzin
cierpliwie szepczące ulice
plac Jej imienia

powtarzam cicho kilka zdań
które nigdy nie będą modlitwą

1.

Z tego wiersza wyłazi cała moja obsesja na punkcie miasta. Nie jest to jednak industrialne futurystyczne techno-miasto, będące triumfem rozumu nad bezmyślną przyrodą. Tym bardziej nie jest to bezduszny mechanizm, który niewoli człowieka. To raczej takie środowisko naturalne dla człowieka, dane mu pierwotnie w doświadczeniu. W takim znaczeniu, że się człowiek rodzi i jednym z elementów, które poznaje, jest miasto, całkiem naturalna rzecz, obok słońca, kwiatków…

Przy czym te kwiatki i ptaszki są wręcz bardziej obce niż miasto.

Miasto  jako element człowieka i pewne odwrócenie ról: miasto jako natura a przyroda jak coś obcego, niemal niepożądanego.

2.

Kiedy mieszka się w jakimś mieście wystarczająco długo (na przykład kilka dekad), na prozaiczną siatkę ulic nakłada się nowy plan. Czysto subiektywna płaszczyzna, nalot wspomnień, emocji, traum.

W szczególności rzeczone konteksty stają się uderzające w nastroju tkliwym. Tkliwość wywołujemy już to prozaicznym zmęczeniem, już to  substancjami umagiczniajacymi rzeczywistość, parafrazując pewnego znakomitego aktora o głosie chropowatym. Mówiąc inaczej, chodzi po prostu o jakiś stan napięcia, wyczulenia zmysłów. Wtedy relacja ja – miasto staje się niemal intymna.

3.

Poza tym wszystkim, a może przede wszystkim,  wiersz usiłuje być czymś jeszcze, mówi o modlitwie  i…  sam próbuje się nią stać.

Tyle że ta modlitwa z założenia nie ma adresata, o nic nie prosi, nie pochwala i nie uwzniośla niczego i nikogo. Nie jest też medytacją ani adoracją.

Nic dziwnego – jak to protekcjonalnie określają duchowni – nie posiadam łaski wiary.

Czy zatem modlitwa definiująca się przez negację jest absurdem?

A może jej absolutna bezinteresowność jest sama w sobie sensem i wartością?