Wiersze czyszczące

Wo/men

Kranówa, fetor na ustach,
wydmuchiwane i wypękane bańki jak po kiepskim zaciągnięciu
w męskiej toalecie. Kobieta ma prawo do pisuaru i torsji
– nie czuję tej kwestii. Ubyło mnie
czasu na trzy szlugi. Oni rozjeżdżają
(nie)ludzi na monitorach. Rozjeżdżają mnie,
brudną bieliznę, nalepki na chlebie, cienie pod oczami.
Przejścia na ty bezosobowo. Nie jestem parafrazą, nie nadaję się do zabijania
much.

Wejdź subtelnie.

Delirka pierworodna

Pod paznokciami farba
ławy kościelnej na niej
rekuperacja
gumy balonowe.

Czkawka

odbierz
jej głos w próżni LED kostnicy
zalej
niedopałek ojca.
Jak matka przełknij
pigułkę
antywłamaniową.
Myśląc jak nie wpaść
na rozjechanego gołębia
wpadasz na rosół.

Czkawka

jakby zamilkła.
Podobno

tonie się

w ciszy.

Przeczyszczalnia klatkowych ścieków

Impuls,

że się klei krew do żył.

okno wisiało płaskie jak nekrolog ich brwi
pokrył kurz on układa moje znoszone emocje spycha ze schodów w windzie epizod
jak strach na sępy ze stalowym hełmem słoną gąbką umoczoną octem
czy tłuszcze przewodzi łaskotki?
Kat przebrał się w biały kitel i myśli –
nie mam wglądu.
Choruję na .
Déjà vu. Subiektywne doświadczanie.
Szaleństwa. Czterysta pięćdziesiąt woltów.
(…)puls
Drgam. Drgasz. Drga.
Drgamy. Drgacie. Drgają. Stop.

Otwieram oczy,
w tym zoo liczę na wzorowe zachowanie.