Glosa do wiersza “Rytm”

Przechodzą dwójkami i trójkami po ożywionym bulwarze, poruszają się jak ludzie z nadmiarem czasu, w miejscu dla nich rozświetlonym. Gromadzą się w cukierni, trajkocząc, krusząc małe konstrukcje z ciasta, lub siedzą bez słowa przy stolikach obok drzwi kafejki, lub wysiadają z pojazdów, zajęte poprawianiem garderoby miękkiej jak głos cudzołożnika. […]

[J. Joyce, z Epifanii, nr 33, przeł. A. Poprawa]

Dudnią w nieokreślonym algorytmie sekwencje niejasnych sygnałów. Pod ziemią, pod skórą ryją ostrymi znakami ostre znaki. W nierównomiernych odstępach czasu, po śliskich stronach abstrakcyjnych przestrzeni lub w idealnej próżni, kosmicznym zawieszeniu, biegną świetlne impulsy odpowiedzialne za impresje. Czyjeś, kogokolwiek, jakiegoś jego, jakiejś jej, którychś ich, mitycznego nikogo, konkretnego ciebie, wydziwionego ja. Idiom patrzenia kontra idiom wyobraźni w magnetyzującym się bez cezur pulsie rozumu, jego dumnych konstruktów i płochliwych odpadków, które obywają się bez nazwy. Podmiotowość gubi się w tym poronionym panoptyzmie; zostaje sam przedmiot. Jego postrzeganie sprawia ból, napawa gorzkim zadowoleniem albo anestetyzuje. Czasem na chwilę rozprasza się chaos, tworzy drugi, mniej niepokojący pustką i bezgłosem, jednolitą powierzchnią o jednym wymiarze, za to jeszcze bardziej zabałaganiony, hermetyczny, nieczytelny, ciemny.

W miejscu, gdzie spotyka się filozoficzny paliatyw i logorea-poemat, powstaje synkopowa fraza, złożona z oddechu, zmysłów i myśli. Zanika podział na etykę, estetykę, logikę i ciało, doświadczającego i doświadczane, wybitnie mądre i ambitnie durne. Zostaje nagi rytm, jego epifaniczna iluminacja złożona ze zgrzytów, wzorów, paradoksów, oksymoronów, konwencji, bugów, masek i deziluzji.

W tym transie nie obowiązuje żadna konieczność, poza wymogiem bezwarunkowej ufności. Każdy wybiera sam, w co wierzy, czy w ogóle wierzy, co ma istnieć, a co natychmiast zniknąć. Rytmika uniwersum jest obowiązkowa, zaś metrum dowolne. Zawsze można wypaść z obiegu, nie zawsze wypada wracać do gry. Wszystko inne to nic więcej ponad prosty, nie do rozgryzienia i przełknięcia, mechanizm. Na nim zasadza się i sprawny ruch, i pożywny bezruch. Poza nim tylko światło i jego wieczne głodne dzieci – ślepcy, których w końcu trzeba czymś nakarmić. I psy z miskami udającymi instrument.

A ty kombinuj, co to ma w ogóle znaczyć.