Zaskakująca zbieżność rytmów

Uprowadzenia

Jak niemy szuka głosu który nazwie ten stan
kiedy prowadnica przemieszcza drżący ranek
w histeryczny napalm dnia.

Policz raz dwa do trzech.

Rytm zalany glitchem.
Sunie w noc omdlałym pochodem wrażeń
jak niemy który już wie że to po prostu nic.

1. Poranek powinien być ciszą, wstępem do ceremonii dnia. No i masz: zanim jeszcze zdołasz otworzyć oczy, twój procesor przetwarza już gigabajty wczorajszych i jutrzejszych informacji. Hałasująca na podwórku śmieciarka to tylko niewiele znaczący zewnętrzny element łoskotu, w którym twój umysł jest już od jakiegoś czasu. Szum klimatyzatora, wchodzący na pełne obroty wentylator laptopa, skowyt silnika, który zajeżdżasz na dwójce o sekundę za długo.

2. W jednej z pierwszych scen filmu Berlin Alexanderplatz Rainera Wernera Fassbindera (na podstawie powieści Alfreda Döblina) jest taka scena, gdy Franz Biberkopf wychodzi z więzienia, gdzie spędził kilka ostatnich miesięcy. Dociera do niego nagle zgiełk ulicy. Odstawia na ziemię torbę, a na jego twarz pojawia się grymas bólu. Łapie się za głowę i wydaje z siebie niemy krzyk. Chce wrócić, ale nie tędy droga. Stary, czas zacząć odliczać na nowo. Trzeba spróbować żyć. Tyk, tyk: Dziewiąta. Tyk, tyk: siedemnasta (chciałbyś!).

3. A więc celebrujesz noc. Zaskakująca zbieżność rytmów. Opada nimb dziennej zwyczajności, która staje się czymś esencjonalnym jedynie poprzez hardkorową maksymalizację. Otuleni cyfrowym syfem i sobą nawzajem, znów w tłumie, ściekamy po sobie. I skąd ten pierdolony luz? No co? No właśnie nic.