Dopowiedzenie

Ta powieść-poemat, „lirycz­na baśń ze zło­ce­nia­mi” – jak ją nazy­wa Autor – ukoń­czo­na w 2009 roku, zaczę­ła się daw­no daw­no. Sie­dem­dzie­siąt lat wcze­śniej.

W ostat­niej (przy­go­to­wy­wa­nej do dru­ku) książ­ce Ta chwi­la Fal­kie­wicz zano­to­wał m.in. waż­ne dla powsta­nia Świe­tli­ste­go (a chy­ba tak­że dla swo­jej twór­czo­ści) naj­wcze­śniej­sze dzie­cię­ce zda­rze­nia i obra­zy. Są to obra­zy zra­nie­nia, fizycz­ne­go oka­le­cze­nia, cier­pią­ce­go cia­ła. Któ­re rze­czy­wi­ście widział dzie­się­cio­let­ni Andrzej? Któ­re sobie dla sie­bie stwo­rzył? Któ­ry­mi sam się czuł? Współ – czuł? Nie do roz­dzie­le­nia. Pisze:

CIEMNO. ULOTNOŚĆ, UMKLIWOŚĆ, WZAJEMNE PRZENIKANIE SIĘ ZWIDÓW I REALNOŚCI.
„Zwi­dów”? „Real­no­ści”?
Real­no­ści? Zwi­dów?

To tu jest począ­tek Świe­tli­ste­go.