Węzły chłonne. Historia choroby

Węzły chłonne. Historia choroby

Konkrety, zdania złożone i wyłożone. I gdzieś pod spodem
slalom, a za nim klatka. Wróć, kratka – myśli
i zakończenia nerwowe poza wybiegami, urwaniem
głowy. Na przykład

w Turkmenistanie życie toczy się na pełnym gazie,
ludzie nie wyłączają kuchenek, szkoda zapałek.
A koledzy pedałują do Tybetu, dobrze mieć cel,
najlepiej gdzieś wysoko.

To tylko gra i masz kody
co najwyżej genetyczne, karty – choroby. I zazdrościsz
Czarnogórcom wzrostu, Murzynom długości.
Chińczykom planszy, z której nie zejdą, dopóki nie połamią zasad.
Sobie tych wszystkich kobiet, z którymi
zawsze śpisz przed snem.

Prawdziwe historie i wieczne spadanie. Drogi,
jednostajny ciąg – przestrzeń zwęża się, blokuje w obrazach.
Wychodzisz na wierzch, widzisz. Wróć, wisisz

1.

Szczegół versus ogół, konkret versus rozmycie, rozmazanie. Czy tego rodzaju pojedynki mogą być rozgrywane równolegle, na równych prawach?

2.

Wciąż mam więcej pytań. Na ile wiersz może być precyzyjny? Na ile powinien być precyzyjny? Co jest ważniejsze, słowa czy obrazy? Co boli bardziej, a co bardziej uzależnia?

3.

Wymiary przejęzyczeń. Na ile zdanie się składa, a na ile wykłada? Co na to język? Co poza jego granicami? Inny, obcy język? A ten, którym się posługuję, nie jest obcy?

4.

Czy to tylko gra? Jeśli tak, to kto zna kody? Kto z nich korzysta, a kto woli nie wziąć udziału, wtopić się w tło i nie znikać, ciążyć?

5.

Czy dobrze napisany wiersz wymaga komentarza? Czy jakikolwiek wiersz wymaga komentarza? Czy mam prawo odpowiadać tylko za siebie?