to i owo

Połów

błę­kit­nie­je
pło­wie­je
bie­le­je
wie­trze­je
kra­jo­braz i obraz czło­wie­ka
dla­cze­go nie mogę tego bie­da­ka
dotknąć wier­szem pió­rem
jesz­cze raz powo­łać do życia

zło­wi­łem go przy­pad­kiem
a teraz przez pamięć
przez sło­wa prze­cie­ka
odpły­wa w nie­ist­nie­nie

a prze­cież to mgnie­nie
zdję­cie zro­bio­ne moimi ocza­mi
było obja­wie­niem Isto­ty Ludz­kiej

żad­ne­go gło­su z nie­ba
tyl­ko dwa sło­wa
„dobre utro”
i jego sta­ra twarz

w nie­bie­skim dre­li­chu
oczy wypło­wia­łe
bia­ła­wa szcze­ci­na
czap­ka wymię­ta zamiast laski
kijek sęka­ty
czar­ne (zaku­rzo­ne) buty

15/16 lip­ca 1978 roku. Dom Pra­cy Twór­czej w Sit­nia­ko­wie, Buł­ga­ria

na ty z Czesławem

Nie „ty-kali­śmy” się
nie wypi­li­śmy
„bru­der­sza­ftu” („bru­dzia”)

zawsze mówi­li­śmy do sie­bie
„per” pan
była zgo­da
że „ty” nam nie pasu­je
a zna­li­śmy się
chy­ba 55 lat
ja nie mówi­łem ani
Cze­sła­wie ani Cze­siu
ani Cesiek
nie było to potrzeb­ne
ani Panu ani mnie
mię­dzy „pana­mi” nie ma
pew­nych form któ­re mogą
zaist­nieć mię­dzy
Tadziem i Ceś­kiem

zawód: literat

widzę i opi­su­ję
to jest epi­ka
powieść opo­wieść

czu­ję i opi­su­ję
to jest liry­ka
poezja

myślę i opi­su­ję
to jest filo­zo­fia
poezja „dydak­tycz­na”

czu­ję widzę myślę
i muszę To opi­sać
to jest natchnie­nie

czy­ta­nie prze­pi­sy­wa­nie
popra­wia­nie i czy­ta­nie
mil­cze­nie i wście­kłość
odczy­ty­wa­nie
to jest wła­śnie „zawód”
pisa­rza poety i
lite­ra­ta

2010 r.

Z szuflady
2 listopada 2007 r., Wrocław

31 lip­ca zmarł Miche­lan­ge­lo Anto­nio­ni (cytu­ję za „Dzien­ni­kiem”), zna­ny jest z cyta­tu „Akto­rzy są jak kro­wy. Musisz dopro­wa­dzić ich pod samo ogro­dze­nie”… nie wiem, czy cytu­ją­cy zna język – cyta­ty są czę­sto nie­dba­łe, z błę­da­mi (np. cyta­ty z moich wier­szy, „wypo­wie­dzi” itp.). Anto­nio­nie­mu zawsze zazdro­ści­łem… Moni­ki Vit­ti… czę­sto bywa­łem zako­cha­ny w „gwiaz­dach” fil­mu… Ingrid Berg­man, Clau­dii Car­di­na­le, Marii Schell i w takiej aktor­ce któ­ra gra­ła w Sym­fo­nii pasto­ral­nej – mia­ła nie­zwy­kłe oczy – w Liz Tay­lor – Kle­opa­trze – w mło­dej Zofii Loren, a tak­że ze stra­chem w Mar­le­nie Die­trich – „Wytrych” jak mawiał Pan Pie­cyk – i jesz­cze w wie­lu innych – tak­że pol­skich – aktor­kach… ale „milcz ser­ce” bo jesz­cze mnie opi­szą w jakichś wyso­kich i gorą­cych obca­sach albo w „Fili­pin­ce”… w każ­dym razie mogę zdra­dzić, że jed­na to była Jadwi­ga Smo­sar­ska, była też Barsz­czew­ska, Nora Ney (?), a z żyją­cych… Basia, Hali­na, Anna (zmar­ła nie­daw­no) nie… nie! Sta­rze­ją­ca się genial­na cudow­na przy­po­mi­na­ją­ca mi kurę dzio­bią­cą ziar­no… Meryl Stre­ep… ech, Tadziu, Tadziu… (nie wiem cze­mu pomy­śla­łem o Tadziu, któ­ry został reży­se­rem, o Czy­żew­skiej i Laskow­skiej – Ire­nie… Szko­da, że i ja nie zosta­łem reży­se­rem – choć­by teatral­nym) wra­ca­jąc jed­nak do cyta­tu z Anto­nio­nie­go (ale po co wra­cać) Tadzia K. podej­rze­wam, że reży­se­rem został wyłącz­nie „z powo­du, za spra­wą kobie­ty” jako reży­ser miał do nich inny sto­su­nek i dostęp… niż ma np. pisarz… Taki cichut­ki Tadzio… uwo­dzi­ciel­ski… Gra­ły u nie­go pięk­ne nie­zwy­kłe aktor­ki… niby sce­na dia­lo­gi zbli­że­nie zaciem­nie­nie to i owo… znam reży­se­rów fil­mo­wych dwóch Sta­siów jed­ne­go Wojt­ka – twór­ców naszej pol­skiej szko­ły fil­mo­wej moral­ne­go nie­po­ko­ju (o nie­po­ko­ju wiem dużo „z natu­ry rze­czy” – i dużo mógł­bym powie­dzieć o moich lek­tu­rach „de rerum natu­rae”)

To jest jakiś frag­ment „prze­mó­wie­nia” z oka­zji dok­to­ra­tu h.c. w „Fil­mów­ce” – Łódź – pamię­tam, że mówi­łem i mówi­łem… gdzieś to „prze­mó­wie­nie” ist­nie­je…