moje wenflony miały skrzydła

moje wenflony miały skrzydła

zmar­ła waż­ka. wybla­kła waż­ka
pękła lar­wa. ści­chła pod butem
ofia­ro­wa­nie czy wypa­la­nie
skrzep ostygł w mięk­kim zgię­ciu łok­cia

W mojej wyobraź­ni kaniu­le dożyl­ne wyglą­da­ją jak waż­ki, choć nie­ste­ty tak napraw­dę są bar­dziej jak owa­dy z apa­ra­tem gębo­wym kłu­ją­co-ssą­cym. Mają skrzy­deł­ka, igły, rur­ki. Są też kolo­ro­we, pla­sti­ko­we i ład­ne. Wenflo­ny słusz­nie wyrzu­ca się po zuży­ciu, a waż­ki po śmier­ci blak­ną. Dla­te­go kolek­cjo­no­wa­nie ich (ważek, nie wenflo­nów) jest bez­ce­lo­we. Nikt nie nacie­szy oka błysz­czą­cy­mi, barw­ny­mi odwłocz­ka­mi. Wzru­sza­ją­ca i pięk­na oso­bli­wość, rów­nie pięk­na jak świ­te­zian­ki lśnią­ce i świ­te­zian­ki modre, jak czer­wień skrze­pu, fio­let sinia­ka.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry, Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go i Spor­tu pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry – pań­stwo­we­go fun­du­szu celo­we­go.