Wiersze odzyskane

Ciężar

Upa­dam pod pustym cię­ża­rem
brze­mię nie­bie­skie mnie gnie­cie
obło­ki świa­tła i cie­nie
w ciszy i fio­le­cie

nie ma niko­go w tym domu
kto cier­pi ze mną pospo­łu
są fre­ski mozai­ki witra­że
umar­łe kwia­ty kościo­łów

ołtarz jak krzak ogni­sty
Bóg z wnę­trza nie wycho­dzi
ktoś rany
wszyst­kie poli­czył
ciem­ny i chy­try zło­dziej

na ścia­nie cień Juda­sza
to brzę­czą szy­by srebr­ni­ki
świst wia­tru sły­szę w świą­ty­ni
razy boże­go powro­za
w cięż­kiej gip­so­wej sło­dy­czy
obło­ków stę­ża­ła gro­za

i nie­mi ludzie
tłu­ma­czą
mil­czą­cą mowę anio­łów
idę
czło­wiek samot­ny
wymi­jam pomni­ki
kościo­łów.

1940

[„Pano­ra­ma” 1956, nr 26, s. 1]

Elegia na powrót umarłych poetów

Msze żałob­ne za was są odpra­wio­ne
ele­gie leżą w mojej tece
albo pod sto­łem
w gaze­tach wyli­czo­no zaocz­nie
wasze zasłu­gi odmie­rzo­no talen­ty
przy tym nazwi­sku widzia­łem
krzy­żyk i „świę­tej pamię­ci”.

Przez oce­an któ­ry był ogrom­niej­szy niż tęsk­no­ta
komu jedzie­cie po co wra­ca­cie
zmar­li poeci
wasze lita­nie i hym­ny
mono­lo­gi aniel­skie czy­ha­nie na Boga
poezja – moc księ­ży­co­wa
gorz­ki uro­dzaj na sło­wa.
To wszyst­ko było.

Że was wita­ją że was wyda­ją
(w zakła­dach pogrze­bo­wych)
te same okład­ki co przed koń­cem świa­ta
w tru­mien­kach te same sło­wa
ta sama wyda­je Mort­ko­wi­czo­wa
miła sta­ra pani
ale to wszyst­ko jest do bani
że was wita­ją nie daj­cie się oszu­kać
u nas był już koniec świa­ta!

Że was mło­dzi wita­ją
nie daj­cie się oszu­kać
ich mózgi są głu­che
jak ści­śnię­te piąst­ki
mło­dzi w tym kra­ju
nie zna­ją jesz­cze swe­go języ­ka
lecz nie poj­mą wasze­go.

Tu ani jed­na ścia­na
nie jest ścia­ną pła­czu
tu śmiesz­ny jest ewen­gie­li­sta
poeta szar­la­tan
poeta hop­sa hop­sa
miło­śnik rol­mop­sa.

Pło­nę­ły lasy spło­nę­ły wasze róże
kuc­nij­cie sobie nad popio­łem
grzeb­cie patycz­kiem w gar­st­ce popio­łu.
U nas był już koniec świa­ta
nigdy nie weź­mie­cie udzia­łu w koń­cu świa­ta
tu onie­mia­ły archa­niel­skie trą­by
i pry­ska­ły różo­we mózgi
z mło­dych głów.

Nie witam was wra­ca­ją­cych
bo nie wsta­nie­cie z mar­twych.

[„Poko­le­nie” 1946, nr 1 (25 sierp­nia 1946), s. 8]