Wiersze ostatnie (1)

Odaliska Ingres’a

kie­dy pierw­szy raz ją ujrza­łem
pomy­śla­łem
jest jak wąż z sone­tu
Ada­ma Mic­kie­wi­cza
co śli­ską pier­sią doty­ka
się zio­ła
nie wiem do dzi­siaj
gdzie wąż Wiesz­cza
ma pierś gdzie łono
wyżej niżej?
oda­li­ska była zwi­nię­ta
jak wąż
pod wpły­wem cie­pła
i świa­tła zaczę­ła się roz­wi­jać prze­cią­gać

pozby­wa­ła się szat
pły­nę­ła przez wszyst­kie
sale Luw­ru
ktoś powie­dział do mnie
„nagość była sakral­na
to zna­czy nie­czy­sta…”
ktoś w sto lat póź­niej
(przy­pra­wił)
przy­kle­ił do twa­rzy Oda­li­ski
maskę mał­py
to gdzieś w Wene­cji na
tym ostat­nim bien­na­le
spryt­ny arty­sta wiza­ży­sta
zamiast klap­sa i kopa w d…
dostał braw­ko
była fraj­da
faj­ne było to 51. bien­na­le w Benat­kach

Alla Bien­na­le di Vene­zia
„tut­to è per­du­to anche il pudo­re”
(„stra­co­no wszyst­ko łącz­nie ze wsty­dem”)
pisał w lip­cu 1964 roku M. Poręb­ski

Wszystko jest poezją

Oczy­wi­ście ta banal­na i tyl­ko
do poło­wy prze­my­śla­na pół myśl pół praw­da
pół idea nie jest ory­gi­nal­na (ale zasły­sza­na)
i dla­te­go zna­la­zła natych­miast legion
bez­myśl­nych entu­zja­stów i naśla­dow­ców
któ­rzy pra­gną pod­cią­gnąć rów­nież
swo­je liche wier­sze pod mia­no poezji
bo prze­cież: jeśli wszyst­ko jest poezją
owszem wszyst­ko jest poezją − prócz złych wier­szy­deł
oczy­wi­ście moż­na mówić
że każ­dy czło­wiek jest arty­stą
każ­da kobie­ta Kle­opa­trą i świę­tą Kata­rzy­ną
każ­dy męż­czy­zna Casa­no­vą i Ceza­rem
każ­dy przed­miot jest dzie­łem sztu­ki
(np. deska sede­so­wa, wie­szak, kopy­to)
każ­dy jest twór­cą
oczy­wi­ście!
każ­dy jest poetą
ale nie każ­dy jest dobrym poetą

Dla­cze­go autor, któ­ry tłu­ma­cząc się
powia­da: „bo ja tak czu­ję”, jest raczej
śmiesz­ny. I lepiej by − no wła­śnie − mil­czał

Każ­de dzie­ło sztu­ki jest anio­łem
każ­dy obraz jest mil­czą­cą myślą
każ­dy obraz jest wstrzy­ma­nym odde­chem
jest otwar­ciem na nie­skoń­czo­ność
któ­ra zaczy­na się zaraz pod powierzch­nią
obra­zu − powierzch­nia kra­jo­bra­zu uwo­dzi
amen