Wymyślanie drwala

Zuzan­na Wit­kow­ska: Czy kobie­ty są fascy­nu­ją­ce, czy może nie­któ­re kobie­ty jedy­nie? Z jakie­goś powo­du te trzy­dzie­ści sie­dem zna­la­zło się w fol­de­rach.

Darek Foks: Nie­któ­re kobie­ty są fascy­nu­ją­ce. A trzy­dzie­ści sie­dem, bo aku­rat tyle tytu­ło­we­mu tacie się przy­tra­fi­ło. I może od razu zazna­czę, że to nie jest książ­ka auto­bio­gra­ficz­na. Nie się­gam tacie do pięt.

Wie­le kobiet umie­ścił Pan w dużym mie­ście, pośród jego bolą­czek. Czy takie tło naj­le­piej je dopeł­nia i tłu­ma­czy?

To chy­ba dla­te­go, że daw­no nie byłem na wsi. Mia­sto jest do takich rze­czy lep­sze. Na wsi sły­chać nawet naj­cich­szy sze­lest sukien­ki, w mie­ście ten sze­lest trze­ba sobie dograć.

W table­cie czu­ję obec­ność trzech typów kobiet: męczą­cych, pod­lot­ków i nie­zdo­by­tych. Poza może Zuzan­ną, któ­ra jest chy­ba dobrym kum­plem. Podob­ne są te kobie­ty do sie­bie, pew­nie podob­ne mają doświad­cze­nia i doga­da­ły­by się. Taki gust taty, czy może wła­śnie o takich kobie­tach jest Tablet?

Sądzę, że Tablet jest jed­nak o tacie. Czte­ry wymie­nio­ne przez Panią typy kobiet widocz­nie mu jakoś tam paso­wa­ły. To zresz­tą bar­dzo dobry podział. Napraw­dę nie trze­ba wię­cej.

Kil­ku wymie­nio­nych pań z pew­no­ścią bym nie polu­bi­ła. Nie wyczu­wam jed­nak żad­nej oce­ny, nawet gdy prze­szka­dza­ją pod­czas pro­jek­cji czar­no-bia­łych fil­mów. Skąd tyle cier­pli­wo­ści w tacie?

Sta­ra się przy­po­mnieć sobie raczej te waż­ne i raczej dobre rze­czy. Złych rze­czy nie lubi­my wspo­mi­nać.

Zde­cy­do­wał się Pan na krót­kie for­my – haiku­je Pan. Tyle wystar­czy, żeby zbu­do­wać obraz kobie­ty, czy może to zacho­waw­cza posta­wa taty, na wypa­dek gdy­by fol­de­ry ujrza­ły świa­tło dzien­ne?

Czy­tel­nik od począt­ku wie, że tytu­ło­wy tablet padł. Tacie zosta­ły tyl­ko wspo­mnie­nia. Fol­de­ry, któ­re tak skru­pu­lat­nie wymie­nia, prze­pa­dły. To tro­chę jak oglą­da­nie albu­mu rodzin­ne­go, z któ­re­go ktoś powy­ry­wał zdję­cia: tutaj był dzia­dek Janek, obok bab­cia Zosia, a na szó­stej stro­nie chy­ba wujek Kazi­mierz. Wszy­scy dozna­je­my jakie­goś tam szo­ku, kie­dy na przy­kład gubi­my tele­fon ze wszyst­ki­mi kon­tak­ta­mi. I kie­dy w tym szo­ku liczy­my stra­ty, nie ma cza­su na dłu­gie mono­lo­gi. Nasza pamięć wte­dy chy­ba tro­chę ina­czej pra­cu­je. Tata dobrze wie, że te fol­de­ry już nigdy nie ujrzą świa­tła dzien­ne­go, są już tyl­ko w nim.

Moją ulu­bio­ną boha­ter­ką jest Mag­da­le­na – jest pocią­ga­ją­ca, a może to tata jest pocią­ga­ją­cy w tej rela­cji z nią… A Pana? Kole­ga auto­ra wska­zał Kata­rzy­nę dru­gą.

Kata­rzy­nę dru­gą bar­dzo polu­bi­łem. I to nie tyl­ko dla­te­go, że koja­rzy się z cary­cą, któ­ra z kolei bar­dzo ład­nie pasu­je do wspo­mnia­nej fur­go­net­ki na okład­ce, tej pani z dużym dekol­tem i rosyj­skich napi­sów. Jed­nak jest jesz­cze kil­ka pań, któ­re też bar­dzo lubię, na przy­kład Wero­ni­ka czy wspo­mnia­na przez Panią Zuzan­na.

Nie mogę nie zapy­tać o tablet. Czy jest to narzę­dzie bez­piecz­ne? Nie­bez­piecz­ne? Czy taki tablet jest potrzeb­ny, a może szcze­gól­nie potrzeb­ny tacie w wie­ku śred­nim? Może łatwiej nie mieć?

Książ­ka zawdzię­cza swój tytuł nowe­mu, dar­mo­we­mu ele­men­ta­rzo­wi, w któ­rym zna­la­zło się zda­nie „Tola ma tablet taty”, sta­no­wią­ce od tego roku szkol­ne­go poważ­ne zagro­że­nie dla zda­nia „Ala ma kota” z ele­men­ta­rza Maria­na Fal­skie­go. Tyl­ko dla­te­go padło na tablet. Rów­nie dobrze mógł­by to być smart­fon etc. Pier­wot­ny zamysł był taki, żeby zwy­czaj­nie po ludz­ku skon­fron­to­wać tę Tolę z tym table­tem. Wszyst­ko oczy­wi­ście w imię wal­ki o prze­trwa­nie kota Ali, z któ­rym mam do czy­nie­nia od 1973 roku i wca­le mi się nie znu­dził. A co do posia­da­nia, to w dzi­siej­szych cza­sach nie da się bez dys­ku, więc wie­lu panów w śred­nim wie­ku modli się, żeby syno­wi nie przy­szło przy­pad­kiem do gło­wy zostać hake­rem.

We współ­cze­snej poezji ero­tyzm jest zazwy­czaj eks­po­no­wa­ny wiel­ce bez­po­śred­nio i bru­tal­nie. U Pana w Table­cie jest go spo­ro, ale nie na pierw­szy rzut oka. Czy to na wypa­dek gdy­by syn taty dorwał się do table­tu?

Począt­ko­wo cho­dzi­ły mi po gło­wie bar­dzo kosma­te pomy­sły, bo sło­wa „tablet taty” moc­no dzia­ła­ją na wyobraź­nię. Na szczę­ście do wiel­ce bez­po­śred­nie­go eks­po­no­wa­nia ero­ty­zmu doszło w przy­pad­ku tej książ­ki tyl­ko na okład­ce, a dokład­nie na fur­go­net­ce ser­wi­su kom­pu­te­ro­we­go, któ­ra spa­dła mi z nie­ba w grud­niu ubie­głe­go roku w cen­trum Moskwy. Artur Bursz­ta świad­kiem. Stał obok, kie­dy robi­łem zdję­cie. Dzię­ku­ję za okre­śle­nie „nie na pierw­szy rzut oka”. Bar­dzo mi na tym zale­ża­ło. I nie mie­szaj­my do tego wszyst­kie­go syna taty, myśl­my jed­nak Tolą.

Czy Kata­rzy­na dru­ga to już napraw­dę ostat­nia kobie­ta? Wyczu­wam kobie­cym instynk­tem, że pew­ne fol­de­ry są ukry­te, choć zasła­nia się tata nie­pa­mię­cią. Jakoś mu nie wie­rzę. Fan­ta­zju­ję?

Fan­ta­zju­je Pani z wdzię­kiem i niech tak zosta­nie.

Chcia­ła­bym jesz­cze dopy­tać o finał opo­wie­ści. Tata zezna­je jak na spo­wie­dzi – ale: czy jest u taty żal za fol­de­ry?

Jak mówi­łem, to jest już tyl­ko w nim. Jeden tata ma wyrzu­ty sumie­nia, inny nie ma. Zale­ży od rodza­ju taty.

Co się sta­ło z mamą?

Po roz­wo­dzie z tatą wyszła za drwa­la. Zamiesz­ka­li w Biesz­cza­dach. Wozi Tolę do szko­ły w pobli­skim mia­stecz­ku, gdzie pra­cu­je w przy­chod­ni. Jest pie­lę­gniar­ką.

Czy Tablet mamy był­by moż­li­wy?

Sądząc po cie­ka­wych pyta­niach, jakie mi Pani zada­ła, oraz tem­pie, w jakim wymy­śli­łem drwa­la i mia­stecz­ko w Biesz­cza­dach – jak naj­bar­dziej.