Poza sezonem (2)

Zalasewo

Od mie­sią­ca miesz­kam w blo­ku, w któ­rym nikt nie jest stąd.

Uchodź­cy z Pozna­nia oku­pu­ją Zala­se­wo. Cze­kać,
aż tubyl­cy nas zaata­ku­ją.

Izo­lu­je­my się na pla­cach zabaw,
w miesz­ka­niach na dwa zam­ki.
Zakła­da­my, że może­my

wcho­dzić ze swo­im pro­ble­ma­mi
w pra­cy, łupie­żem, owsi­ka­mi oraz
kre­dy­ta­mi na pola. Na ojco­wiź­nie
z wie­ko­wą tra­dy­cją sta­wia­my pla­ce
zabaw dla naszych genów.

Będzie­my prze­szka­dzać w topie­niu Marzan­ny,
bo Marzan­na nam się jesz­cze przy­da.

Czuć zapach siar­ki.

Miej­sco­wi się orga­ni­zu­ją. Widzę
to w oczach eks­pe­dient­ki
Żab­ki. Cho­ciaż nie umiem
roz­po­znać, czy ona
jest stąd, czy
zza Buga.

Królestwo

Kró­le­stwo moje jest z tego świa­ta, z tego
poko­ju, o któ­ry – choć wymę­czo­ny comie­sięcz­ną
ratą – nie musia­łem wal­czyć do krwi. Bez­wła­dam
z tobą, z podzia­łem na brak ról, z obo­wiąz­kiem
nie­odby­wa­nia służ­by, dzie­lę się z tobą pła­ce­niem
len­na narzu­co­ne­go przez jakąś Pol­skę. Cza­sa­mi
wyjeż­dża­my za gra­ni­cę po buł­ki, do pra­cy. Zno­si­my
te kil­ka godzin dele­ga­cyj­nej roz­łą­ki, aby móc pła­cić
poda­tek od cie­płych odde­chów, docho­dze­nia
do wnio­sków oraz do sie­bie po wspól­nych lub
osob­nych świę­tach.