Folia na wietrze

Deszcz. Pytanie retoryczne

Noc. Pogasły światła na ulicy.
Słychać psy sąsiadów
i krople deszczu uderzające
o dno cynkowego wiadra.

Wyprałem spodnie – jeszcze mokre
trzeba je było zdjąć ze sznura
i przenieść do kuchni.
Teraz czytam wiersze Cwietajewej.

Czyja to wina, że nic w nich
nie mogę znaleźć? Cwietajewej?
Moja? Czy może twoja,

właścicielko magnetofonu,
z którym jadam kolację i sypiam?
Gdzie jesteś?

Wiersz przeciwko pieniądzom

To, co się tutaj dzieje
i nad czym nie umiem ciągle zapanować
(cieknący kran, jakiś pies idiota pod oknem),
to przez pieniądze.

Nie starczyło ich, abym mógł
do ciebie pojechać.

Zimą, na trzy godziny przed świtem

Zimą, na trzy godziny przed świtem
nawołują się na przedmieściach
jak wilki, pociągi z nocą
opuszczoną do połowy masztu.

Okna domu naszego tak nisko,
otwarte okiennice i wiatr
lekko uderza o ścianę
skrzydłami z pogiętej blachy.

Wolno trawi deski podłogi
wilgoć i czuć w powietrzu
woń gnijącego drewna,
a ubrania stają się cięższe.

Ogrzewamy strzępy pościeli
i ciała przy stygnącym piecu.

Odwilż

Odwilż. Oazy zgniłej trawy, betonu; kałuże.
Brudny bałwan w ogrodzie sąsiada. Przed domem
sam sąsiad: cień w drelichu nadgryziony przez żonę,
trójkę dzieci, mole i wódę.

Którędy? Wczorajsze ślady zamienione w bajora.
Gawron obchodzi kompost – szuka przejścia
na cieplejszą stronę, nakłuwając podejrzane miejsca.
Wilgotna cela kładzie się na ramionach

i karku. Żadnych zgrzytów, nagłego blasku, ruchu.
Powolne gesty gałęzi i ciężko, tuż nad szczytami akcji
zwieszone chmury dopełniają jedynie molowej tonacji.
Stan po wylewie nostalgii do mózgu.

Folia na wietrze

Jakoś mi nie wychodzi ta ucieczka –
nagły skręt, szybka zmiana biegu.
Na chwilę przed kolacją ktoś skręca pod
bramę, gaśnie silnik, a ja to słyszę jedynie,
bo koc zamontowałem między firanę a szyby.

Nie montowałbym, gdyby nie mróz,
ale i światło utknęło. Nieruchomieję
i gasnę jak patyczak – wieczór jest czarną
krępą otulającą słoik i czyjaś ciekawska dłoń
manipuluje przy wieku o zapieczonym gwincie.

Słaba dłoń i powierzchnia tak śliska
jak ławka w kościele – to nawet nie bierny
opór, najwyżej zaniechanie. Lód chrzęści pod
oponami czarnymi jak wieczór i jakieś niegroźne
kłamstwo już mierzę z śladami po tobie.