Połów. Poetyckie debiuty 2014–2015

języczek

nit­ki wyple­cio­ne z pal­ców i prze­strzeń pomię­dzy klej­no­ta­mi brah­my
mają tę samą fak­tu­rę – dźwięk wpusz­cza­ny w krwio­bieg. zauważ róż­ni­cę
w jed­no­ści i jed­ność w róż­ni­cy. bo umó­wi­li­śmy niby się na prze­strzeń i okru­szek cza­su
żeby było pro­ściej i zapo­mnie­li­śmy że to tyl­ko słów­ka. sko­rup­ka języcz­ka.

więc wyple­ce­nie nitek ze sto­py. opla­ta­nie innych i pod­bój wszyst­kie­go
bez chę­ci wła­da­nia. laj­to­wa eks­pan­sja aż spek­trum się roz­sze­rzy poza geo­me­trię
i poję­cie sie­bie. poję­cie zaim­ka w sko­rup­ce języcz­ka. „poję­cie” zani­ka.

dotknij się ostroż­nie a ja to poczu­ję bo jestem dło­nią
któ­rą się doty­kasz. jed­na komór­ka jest każ­dą i każ­da jest jed­ną.

współ­za­leż­ność okra­wa kate­go­rię licz­by a mil­cze­nie roz­mia­ru zagłu­sza
szept prze­strze­ni. spójrz. jesteś w moich ustach (wypleń­my zaim­ki).
tkwij­my w poca­łun­ku. wiecz­nym. bez języcz­ka.

grzybek tybetański

prze­strzeń mię­dzy okiem a zamknię­tą powie­ką zmie­ści jesz­cze tro­chę
geo­me­trii. ta zro­bi porzą­dek. więc wska­ku­ję zanim to się sta­nie i zamia­tam
wszyst­kie trój­ką­ci­ki. roz­kła­dam mapy. plan ma sens kie­dy ucie­ka spod pal­ca
czer­wo­ną arte­rią i wije się wokół knyk­ci. resz­ta to kon­struk­cje (tro­chę nie­ży­ją­ce).

tyl­ko to co nie­sta­łe ma war­tość. co pisze się poza kąta­mi. ład­ne cia­ła dziew­czyn z lip­ny­mi
twa­rza­mi. dzien­nik sprzed tygo­dnia. loso­we kolo­ry. resz­ta to kon­struk­cje wypra­ne z ran­do­mu.
bo świat to sieć bez pającz­ka roz­pię­ta pomię­dzy tysią­ca­mi pomy­słów na życie i kro­ple
na sty­kach. wpuść tam pro­mień i znajdź się w milio­nach zała­mań a potem dmuch­nij.

oddaj życie pekiń­skim moty­lom. zgódź się na pik­nik pod zaję­czą war­gą.

gra w klasy

podziel na trzy czę­ści, zde­fi­niuj, oznacz
– zanim error, za nim it’s over, za nami –
– choć nie mamy imion jest nam tu łatwiej.
skacz, nie zdzie­raj pięt pode­szew obca­sów
– choć ceny rze­czy nam się tu nie liczą –
– one two three, ja i ty.
łącz podob­ne sło­wa sło­wi­ska słó­wecz­ka
– ryt my i ry my, ry my i ryt my, my ryt –
– masz ucho do brzmień i w w yrwach usta.
prze­wróć się cza­sem, niech krwa­wią kola­na
– ała ała, mamo mamo, posłu­chaj podmu­chaj –
– szu szy, wiatr z nie­ba, prze­sta­nie kocha­nie –
– bo myśli o bólu pozwa­la­ją na moment
bez­czu­cia.

chwyć przy­ja­ciół­kę za rękę, naucz ją ska­kać
– my poka­za­li­śmy sobie cia­ła, ale nie chce­my mieć nowe­go –
– mamy nie ma, mamy nie będzie.

play aga­in?

urojone

sok wytry­snął z wnę­trza. wytar­łam dłoń. sta­łam się
lep ka .

sły­szysz szum skrzy­deł
poszar­pa­nych w pośpiesz­nym locie?
to pazie kró­lo­wej

od lata cze­ka­ły żeby stra­cić

lek kość .

ale tyl­ko jeden zmie­ścił się w mojej dło­ni.

wiesz cia­ło mam. takie ogra­ni­czo­ne

Daj głos

(Andrzej Wró­blew­ski, Obraz na temat okrop­no­ści wojen­nych [Ryby bez głów])

Uda­wać mar­twe­go. To zada­nie two­je
i zmar­twie­nie moje, aby­śmy nio­sąc nie­me
krzy­ki do urn, nie czer­wie­nie­li z wście­kło­ści,

ale zie­le­nie­li niczym ci, któ­rym gło­wy
już nie są potrzeb­ne. Któ­rym deka­pi­ta­cja
pomy­li­ła się z szy­ciem świa­to­po­glą­dów
na mia­rę par­tii. Milcz więc dla wspól­nej spra­wy

i wła­sne­go spo­ko­ju, a może nikt nie
zauwa­ży, wrzu­ca­jąc do maso­we­go
gro­bu mod­nych prze­ko­nań kolej­ne ryby,

że tyl­ko uda­jesz. Śmierdź tymi, któ­rzy już
ode­szli zbyt dale­ko, aby móc jesz­cze
wra­cać. Ciesz się z dane­go ci gło­su, któ­ry
i tak – koniec koń­ców – będziesz musiał oddać.

[Królestwo moje]

Kró­le­stwo moje jest z tego świa­ta, z tego
poko­ju, o któ­ry – choć wymę­czo­ny comie­sięcz­ną
ratą – nie musia­łem wal­czyć do krwi. Bez­wła­dam
z tobą, z podzia­łem na brak ról, z obo­wiąz­kiem
nie­odby­wa­nia służ­by, dzie­lę się z tobą pła­ce­niem
len­na narzu­co­ne­go przez jakąś Pol­skę. Cza­sa­mi
wyjeż­dża­my za gra­ni­cę po buł­ki, do pra­cy. Zno­si­my
te kil­ka godzin dele­ga­cyj­nej roz­łą­ki, aby móc pła­cić
poda­tek od cie­płych odde­chów, docho­dze­nia
do wnio­sków oraz do sie­bie po wspól­nych oraz
osob­nych świę­tach.

piosenka o fiszbinowej canoe

przyjdź mała Lou do mnie na strych będzie faj­nie pośród tego kurzu mam łódź przyjdź
nie zapo­mnij wziąć harf wczo­raj był u mnie pan poli­cjant ze zło­tą gwiaz­dą pytał o tę
fisz­bi­no­wą canoe mil­cza­łem ciche dni już usta­ły do mia­sta przy­je­chał John z całym tym
maj­da­nem wiesz pyta­łem jak ty to robisz John ale on już spał z jakąś małą jak ty

przyjdź mała Lou do mnie na strych będzie faj­nie pośród tego kurzu mam łódź przyjdź
nie zapo­mnij wziąć harf popły­nie­my fisz­bi­no­wą canoe popły­nie­my do Bil­la w Ken­tuc­ky
co ma ul i kró­lo­wą wiel­ką jak nie­je­den stan popły­nie­my do Bet­ty po żywi­cę i smo­łę
i do Pau­la na mecz

przyjdź mała Lou do mnie na strych będzie faj­nie pośród tego kurzu mam łódź przyjdź
włóż czar­ną suk­nię wię­cej nic pusz­czę jazz będzie­my falo­wać jak baweł­na i poka­żę ci jak
polu­je się na psz­czo­ły tym­cza­sem wiatr wie­je w stro­nę Ten­nes­see więc otwo­rzy­łem już
okien­ni­ce szyb­ko nim przyj­dą komor­nik i pan poli­cjant ze zło­tą gwiaz­dą

podróż w nieznane

znów śni­ła nam się podróż w nie­zna­ne cedro­we lasy ocie­ka­ją­ce żywi­cą i ochrą
z narę­czem lśnią­cych sie­kier wyru­szy­li­śmy w ciem­ny las po ten okręt na dru­gą
stro­nę spi­żo­wej bra­my tam gdzie wąż spo­ty­ka się z jagnię­ciem tam gdzie wiatr
wypły­wa wprost z two­ich noz­drzy uno­si mia­sta i korze­nie wiel­ki dzwon

znów śni­ła nam się podróż w nie­zna­ne z narę­czem lśnią­cych sie­kier kar­czo­wa­li­śmy
lasy i nie­ba aż do ostat­niej kome­ty aż w szcze­rym polu zosta­ły nasze skru­szo­ne
kości nasze kości i wiatr któ­ry znów krzy­żu­je nam ścież­ki otwie­ra drzwi na oścież

Podobne miesiące

11.

Ocze­ku­ją:
fik­cje,
przy­bli­że­nia,
schro­nie­nie dla roz­mo­wy.

swe­ter nało­żo­ny na prze­po­co­ny T‑shirt,
bla­da pętla od zegar­ka na nad­garst­ku,
ocze­ki­wa­nie koń­czą­ce­go zwro­tu,
alu­zji któ­ra pocznie się i roz­bły­śnie,

akro­ba­cje mimów
na zim­nym boisku.

12.

Uro­czy­ste zmia­ny, dłu­gie podró­że,
oczysz­cza­nie dróg,

ten gest by nicze­go nie wpu­ścić; paję­cze
koron­ki, bukie­ty igieł, antrakt w nie­zro­zu­mia­łych
przy­go­dach, gdzie dia­lo­gi dopo­wia­da­ły się
same, pod­czas snu, z trze­ciej,
czwar­tej, tysięcz­nej ręki.

fote­le,
na któ­rych maszy­ny z wosku i wło­sów,
gablo­ty jak w panop­ty­ko­nach, o któ­rych się czy­ta­ło,
wędrów­ki przez zacza­dzo­ne mia­sta, pasa­że­ro­wie
noc­nych auto­bu­sów zagu­bie­ni pośród
kata­to­nicz­nych gestów.

i wpi­na­no twarz
w te sce­ne­rie,
uważ­nie, jak po
cier­pli­wej ope­ra­cji
cią­gną­cej się dłu­go roz­mo­wie –

pew­nych rze­czy się nie omi­nie,

Pew­ne rze­czy nie odtwo­rzą się nigdy.

Last minute

Musie­li­śmy prze­być tak dale­ką dro­gę,
aż tutaj – gdzie nie ma już nawet Boga,
w któ­re­go mogli­by­śmy bez­kar­nie nie wie­rzyć
– a wszyst­ko po to, by prze­ko­nać się wresz­cie,
że razem nie mamy już gdzie ani do cze­go wra­cać.
Ja wybra­łem Sybe­rię, a ty Pata­go­nię.
Żad­nych punk­tów wspól­nych, moż­li­wych prze­cięć,
z wyjąt­kiem tych na ple­cach i udach.
Na miej­scu też da się wszyst­ko tak zor­ga­ni­zo­wać,
żeby już wię­cej w sie­bie nie wcho­dzić.
Jed­nak póki co sie­dzi­my jesz­cze razem przy base­nie,
pije­my drin­ki all-inc­lu­si­ve i patrzy­my na all-inc­lu­si­ve cia­ła,
pożą­da­jąc ich tym cięż­kim, heba­no­wym smut­kiem,
któ­ry osia­da na dnie oce­anów.
Już zmierzch i z mina­re­tu roz­le­ga się sko­wyt.
Jesz­cze nie wie­my, że nasze samo­lo­ty nie przy­le­cą.
Jesz­cze nie wie­my, że w Euro­pie wła­śnie zaczę­ła się woj­na.
My – dwa owa­dy w ciem­nym bursz­ty­nie, w gorz­kim opium.

Dzieci z dziewięćdziesiątych

Dzie­ci z dzie­więć­dzie­sią­tych w Nowej Hucie,
Te pokra­ki w mami­nych swe­trach i za dużych butach,
Lek­ko nie­do­ro­zwi­nię­te, albo cza­sem wręcz za bar­dzo,
Jak na swo­je przy­krót­kie wyj­ścio­we piża­my, dzie­ci w kolej­kach
Do ban­ków, kościo­łów, przy­chod­ni, nigdzie indziej
Nie wystę­pu­ją­ce, jak ten śli­nią­cy się gru­bas – w różo­wym swe­trze
I butach po mat­ce, patrzą­cej na nie­go z nie mniej­szym nie­po­ko­jem
Niż mój, gdy zni­kał na zawsze za drzwia­mi lekar­skie­go gabi­ne­tu,
Dzie­ci, na jakich widok zada­wa­li­śmy ojcom krę­pu­ją­ce pyta­nia,
Bar­dziej niż te o seks, bo doty­czą­ce praw­dzi­wej
Natu­ry rze­czy, i dla­te­go odpo­wia­da­li nam na nie szep­tem.
Gdzie one teraz są, na kogo gło­su­ją
I czy ktoś im wresz­cie powie­dział,
Że tak się nie wyglą­da?

sublimacja

pej­zaż prze­cię­ty jak tęt­ni­ca
mor­ska czer­ni­na pul­su­je pod lodem, woda
pry­ska o brzeg, niby sta­lów­ka plu­ją­ca tuszem

są miej­sca cie­płe jak brzuch wie­lo­ry­ba
któ­re nale­ży opu­ścić, tak
jak małe niedź­wie­dziąt­ka
opusz­cza­ją wnę­trze
kona­ją­cej mat­ki

jedy­ną jako­ścią, któ­rej mogę być pew­na
jest home­osta­za. wzru­sza mnie cia­ło

paru­ją­ce snem

the truth about the fishes

sen jak poca­łu­nek medu­zy, roz­gwiezd­ny noise,
two­ja śmierć na hipo­dro­mie, mer­ry go round
zapi­sa­na w hipo­kam­pie kel­ner­ki z loka­lu
bar­fly, sza­fa gra­ją­ca sound­track naj­ckliw­szym
rzeź­ni­kom, masz, opisz ten sko­wyt w listach do
pokrew­nych, noc skost­nia­ła w prze­wo­dach,
twój układ immu­no­lo­gicz­ny, mój układ
roz­pię­ty pod szy­ją jak swe­ter, pięć­dzie­siąt stóp
czy­ste­go bia­łe­go snu

przy­jem­ne­go jak sto­su­nek w krza­kach porze­czek
mała lim­fo­man­ko

Kier

Żebra zakry­wa­ją rze­ko­mo jakieś moż­li­wo­ści,
ale jeśli miał­bym je spraw­dzić, to nie, dzię­ku­ję.

Dwa inne magicz­ne sło­wa
odkry­wa­ją znacz­nie wię­cej, choć nie jak kar­ty.
Chy­ba, że kró­lo­wa, ponoć dama, któ­ra pod­cią­ga
ide­al­nie wypra­so­wa­ną suk­nię i wysta­wia naj­pięk­niej­sze żebra,

jakie ma. Dość podob­nie do gościa przy Rep­per­bah­nie
w upal­ne popo­łu­dnie, o cień zain­te­re­so­wa­nia.

Nie dzię­ku­je, tyl­ko pro­si demon­stra­cyj­nie
niczym ja o zupeł­ny komu­ni­kat, dźwięk plus obraz.
A nawi­ga­cja prze­pra­sza, że poka­zu­je i nie nadą­ża mówić
albo prze­po­wia­da dro­gę jak przy­szłość, któ­rej dłu­go nie widać.

Syn­chron, mała! Musi­my szyb­ko dotrzeć do damy, ale kier,
bo jedy­nie ona ma ser­ce i zli­tu­je się nad tym, co żebra, i je mu poka­że.

Krótko o Alpach

O tym, co może uczy­nić ze skó­rą
czło­wiek w depre­sji, lepiej nie dowie­dzieć się
na wła­snej, któ­ra napię­ta, wil­got­na ukry­wa skar­by
i w deza­bi­lu nie mie­ści jesz­cze pierw­szej zmarszcz­ki
(jak goła zie­mia bez pra­wa do powszech­ne­go cią­że­nia, do liści).

Na nie­bie wcze­sna wio­sna, (więc nie pora, by wiatr goło­cił gałę­zie,
kładł plo­ny na zie­mi i zabie­rał im cie­nie do bru­nat­nych wgłę­bień),
a w oko­li­ce sta­rych drzew tra­fia­ją ludzie, two­rzą doły
na swo­je podo­bień­stwo.

Żył­ki nie tyle schną, co pęka­ją.
Obra­ca­ją się poza gra­ni­ce wytrzy­ma­ło­ści
w nie­co mniej bole­sne zdrob­nie­nie, w pro­szek.

Pier­wo­ci­ny to sło­wo, któ­re powin­no teraz paść.
Ale roz­trza­ska­ło się z ludź­mi o góry.

Krzy­cze­li, by je prze­nieść, sko­ro moż­na. Krót­ko, bez­sku­tecz­nie.