Ernst Becker-Lee / Walter Steiner

Ernst Becker-Lee, ur. 1905, zm. 1940

wybi­łem się za moc­no z pro­gu
i roz­bi­łem na pola­nie
(do bez­piecz­ne­go lądo­wa­nia
zabra­kło mi odpo­wied­nie­go sko­su)

mogłem zgi­nąć od razu
i prze­rwać rdzeń krę­go­wy
tak było­by łatwiej

ale reszt­ką sił widzia­łem zbie­go­wi­sko
i z ich krzy­ków i rela­cji wyło­nił się obraz:

prze­gry­zio­ny język
wysta­ją­ca kość oboj­czy­ko­wa
i krew wydo­by­wa­ją­ca się z ręka­wa kom­bi­ne­zo­nu

Walter Steiner, ur. 1951

byłem naj­lep­szy i ska­ka­łem naj­da­lej
ale bałem się że skoń­czę jak Ernst Bec­ker-Lee
i ze stra­chu prze­rwa­łem karie­rę
od kil­ku lat spa­ra­li­żo­wa­ny
przez stward­nie­nie roz­sia­ne
doży­wam spo­koj­nej sta­ro­ści

Te dwa wier­sze powin­ny ze sobą dys­ku­to­wać. Nie powin­ny dzia­łać samo­dziel­ne. Są nie­ro­ze­rwal­ne. Zawsze w kolej­no­ści: Ernst a następ­nie Wal­ter. Pod­sta­wą tych wier­szy są sytu­acje doku­men­tal­ne. O skocz­ku Bec­ke­rze dowie­dzia­łem się przy­pad­kiem (kamień przy daw­nej skocz­ni nar­ciar­skiej upa­mięt­nia­ją­cy spor­tow­ca). O Wal­te­rze Ste­ine­rze dowie­dzia­łem się za pomo­cą Wer­ne­ra Herzo­ga i jego wspa­nia­łe­go para­do­ku­men­tu „Wiel­ka eks­ta­za sny­ce­rza Ste­ine­ra”.