O wierszu "5#"

5#

sopran światła kaleczy nam spojówki,
ornette coleman odbija się od ścian
i rezonuje nam w sumieniach. w mieszkaniu
mamy rozpierdol jak w wierszach przed redakcją.
jest jakiś dzień, jest chyba południe,
podobno jesteśmy jacyś my.
ornette coleman kaleczy nam sumienia,
sopran światła odbija się od ścian
i rezonuje nam w spojówkach.

Mam problem z datą ważności moich wierszyków, bo bardzo szybko przybierają dla mnie formę jakichś wstydliwych incydentów, które najchętniej – “nie, nie: to tylko zbieżność nazwisk” – zamiótłbym pod dywan. Nie byłoby tak źle, gdyby po prostu przestawały działać, traciły kolor, ale zwykle jest wręcz odwrotnie: one z dnia na dzień nabierają coraz bardziej jaskrawych kolorów, i to tam, gdzie nie powinny, co czyni je często – w moim przekonaniu – tekstami o niebezpiecznie wysokim stężeniu efekciarstwa i głupoty. Ironiczne manewry z czasem tracą potencjał i wyrazistość, na pierwszym planie pojawiają się za to sentymentalne, napuszone zdanka, których – dałbym sobie uciąć rękę – wcześniej wcale nie było. Puszczam oko nie wiedząc, że mój gest wygląda raczej na tik nerwowy.

Wierszyk, który zatytułowałem “5#” jest bodajże jedynym z “połowionego” zestawu, na który mogę dziś jeszcze bez silnego wzburzenia patrzeć, a to prawdopodobnie dlatego, że bezwstydnie obnaża on swoją fasadowość (swoją, ale i pozostałych wierszy z zestawu). Rzuca mocne światło na swoje grube szwy, uwydatnia nienaturalność własnych słów i nawet – mam wrażenie – jest z tego dosyć dumny.

Jeżeli w tym tekście “coś jest” – a bez wątpienia coś się tu przed oczami (i uszami) pojawia – to jest “podobno” i potencjalnie, bo ostatecznie “coś” to tylko lekko zaczerniony papier (w dodatku papier wirtualny), na którym słowom już wyjątkowo nie chce się opisywać świata, więc po prostu ścigają się do sensów, a przebłyski referencyjności, choć wcale nie są tu zbędne, to stają się zaledwie skutkiem ubocznym tego wyścigu. Ten wiersz, nawet jeżeli jest słaby, to z pewnością wie, że jest wierszem.

“Postawmy to gdzie indziej, zobaczymy jak będzie wyglądało”. Z takich przemeblowań zwykle rodzi się specyficzny rodzaj napięcia, który zawsze fascynował mnie w pisarstwie innych, a mnie niestety udaje się go osiągnąć nadzwyczaj rzadko. Nie wiem, czy w tym tekście z moich prób “permutacji” coś wyszło, ale pamiętam, że w szkole dostawałem piątki wuefu za to, że “się starałem”.