terror

terror

moje obrazy zajmują dużo ram
WSCHÓD ZACHÓD PÓŁNOC POŁUDNIE
czerwone krosty jej czoła pękają na sygnał trąb
jestem prorokiem nie mogę się kryć za wałami muszę
na rynek staromiejski przebić bęben atomowych bomb
moje obrazy nie mają żadnych ram
wczoraj o godzinie dwudziestej dziewiętnaście flisak powiedział mi że umrę na zapomnienie i odrodzę sie w słowie bo martwi mają czarny tembr
moje obrazy nie składają się z pikseli
zamiast nich gruzy miasta i trupy
czerwone zielone niebieskie
WSCHÓD ZACHÓD PÓŁNOC POŁUDNIE

stoję
czarny
w centrum
ERROR

Poeta rzekomo cierpi za miliony, ale w tym wierszu nie cierpię jako poeta, lecz jako człowiek, jednostka, element zbioru. Był 2 lipca 2018 roku i bezbłędnie przypominam sobie ten moment: siedzę w kawiarni w Toruniu, kiedy nagle uderza mnie potężne oświecenie, rozległa świadomość i współodczuwanie; więzi łączące mnie ze światem i innymi ludźmi napinają się tak bardzo, że lada moment pękną, a całe wrażenie uleci. I rzeczywiście wszystko trwa jeden szlug, nie więcej. Ale to dość, by niebo poczerwieniało, zagrzmiały bomby i karabiny, a po mózgu przemaszerowały przerażające armie. Widzę wszystkie strony świata naraz, bardzo wyraźnie. Ponieważ to ja zostałem wybrany, czuję, że muszę coś z tym zrobić, jak najszybciej. Jestem jednak zbyt sparaliżowany ogromem mojego zadania, aby cokolwiek sensownego uczynić. Porażony bezradnością, siedzę dalej, gapiąc się przez okno w samo serce Starego Miasta. Dziwne wrażenie powoli słabnie, ale nie gaśnie nabożny strach przed tym, co się wydarzy, a co wydaje się nieuniknione. W tym niepokoju zaczynam pisać wiersz, a właściwie wiersz zaczyna pisać się – mną.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury