Miejsca cięcia i podłożenia

Układanie do snu

lato jest porą litości rozkładu. zima to mięso
oszronione na balkonie. księżyc maleje
jak chory po chemioterapii. jezus w neonach
cierniowych bije łańcuchem w twardą ziemię.
z jego żył wypływają spaliny – czuję je
bezsennie. na poduszce zbiera się
szkliwo z moich ust. pozwalam
by nocami było mi zimno.
wiem: cukier nie topi lodu.
dobranoc. dobranoc

Miejsca cięcia i podłożenia

wiatr pali za nas. poczekaj. żar
pracuje na głębokości choroby.
dym ściera dziąsła
na mąkę z której nie będzie chleba:
powoli jakby z pożaru wypełzali pogorzelcy.
ale wołam mimo tego:
wypluwam i wołam. a ty poczekaj
na mnie w domu pogrzebowym
albo obserwatorium gwiazd
skąd nie widać dalej niż na dno oka. oznacza się
teren – wszystkie miejsca cięcia
i podłożenia. będę pisał imiona na murze
i długości ich cieni.
jeśli kiedyś śniłbym
to o głodzie. nikt nie otrze śliny cieknącej z ust

Sygnały dymne i śpiew syren

ciało z ulic. ulice przygodne
i zawsze wczorajsze. o ten bruk
rozbite gołębie – możesz się posilić
pod wahadłem z mięsa i szumu.
szron wetrzyj w zęby. pomogę
związać mową narzędzia
bo czas pije sam i jeśli mu zabroniono
nigdy się nie dowiedział.
listy wracają przedarte wzdłuż osi pisma.
oś przebywa w szepcie
i dalej nie pójdzie. najdalszy
antybiotyk zapędza dzwony na język.
i horyzont na zdarzeniach
łamie się nad miastem – od strony północy
dni gubią swoją głębokość. głuchną
jak czarna madonna
ponownie wabiona wódką

Po mszy, po nożu

nie kłamię jeśli sklejam. bełkoczę
w grypsie proroków –
czuję konne
zastrzyki na linii zabudowań.
idą od siebie nekrologi – śnięte?
śnione? po mszy na krawędzi
ślina została na gwoździach
bez względu na zawstydzone kości.
ropieje zgrany do bieli księżyc
a nie znam was
od jednego do drugiego. nie znam płci
tych godzin które biegnąc równolegle
nie dotykają. tych ruchomych blizn
po nożu na włosach –
rożne są imiona bogów:
jahwe albo zolpidem.
różnica tkwi w skuteczności
i okresie działania

Sen żula, spiritus

objawił się
sklep otwarty. ten kac powszechny
nadaje cień i wlewa się do szklanek.
osy budują gniazda
w wyrwach po spojrzeniach. obok mimiki
moi zmarli połykają się nawzajem
abym z nimi nie grał.
na nowo ułożyć się
z rękami tak wędrownymi
że zabierają ze sobą każde pokrewieństwo?
te miary
zdjęte ze stłuczonych termometrów
nazywam lasem i oczodołem
i kaplicą w nich rozpiętą
jak pajęczy tekst

Skąd nie widać

już dobij konie. zapętlony
wieszam skazy na gromach.
mój ojciec spalił
cały sad śliw. tylko umazać się echem.
pod powierzchnią gniazdują
mewy z ikon: śnięty śnięty
śnięty on na szwach na zaspach.
skąd nie widać? już dobij konie.
i już – kurtyny
kraty

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury