bardzoładne.jpg

bardzoładne.jpg

więc twoje ciało wylało się z internetu, wyciekło i nie jest już
brzuchem, ręką, łukiem brwiowym, nie jest ustami
więc możesz wycierać je z podłogi, włosami, jak kiedyś –
piksele ścierać, łzami?
nie ma co płakać nad rozlanym ciałem
nie ma co płakać nad ciałem które wyciekło

więc to jest twoje
co wieczór układa cię do snu, zasypiasz w jego objęciach
jeśli kiedyś wyleje się do ziemi, odejdzie (a odejdzie na pewno)
całego weźmie cię ze sobą
całą weźmie cię ze sobą

Okazało się, że ciała można mieć dwa. Jedno zwykłe, codzienne, takie, które trzeba wlec ze sobą zawsze, wszędzie, oraz drugie, ciało internetowe, nad którym można sprawować większą, ale też łatwiejszą kontrolę. Kadrować, wycinać, przepuszczać przez filtry, edytować. Więc jeśli tak samo ciało mamy, jak i sami tym ciałem jesteśmy, to okazało się, że można być jakąś wystudiowaną wersją ciała, siebie ukartowaną częścią. Ale podobnie można być też przecież przedwczesną zmarszczką, włoskami pod pachą, pociążowym rozstępem, oczkiem w rajstopach. Nie sobą, tylko jakimś na sobie nienormatywnym pęknięciem.

Trochę to podejrzałam w okienku przeglądarki i na ekranach smartfonów, trochę podsłuchałam gdzieś w tramwaju, na przerwie w korytarzu, a trochę wyczytałam w uczonych książkach o współczesności. Trochę samej mi się to stało. Co było na początku? Chyba pytanie o to, co internet robi z ciałem, potem patrzenie: na wielość ciał w internecie, ich przedziwna unifikację/uniformizację, fiksację na punkcie konkretnych elementów, części, fragmentów. Później był pomysł – a gdyby te dwa ciała zderzyć ze sobą, gdyby to ciało internetowe nagle do nas wylazło? Na końcu zdarzyło się pisanie, porządkowanie tego pomysłu w słowa.

A właściwie to inaczej – na początku było ciało.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury