za deszcz

za deszcz

latem jak pukają to wiadomo kto i po co
tu się nikt pukaniu nie dziwi
byle buty całe w suchej ziemi zdjęli
byle co do poczęstunku mieć i włosy zaczesane

od chałupy do chałupy prostą drogą w stronę lasu
do miasteczka iść to pukać po próżnicy
kto by tam do kapelusza co wrzucał

im na deszcz to same nieszczęścia piwnice mokre
spódnice i marynarki co na sznurkach też mokre
w deszcz to na pokojach siedzą nikt chleba czy szynki
nie kupuje ani pantofli do trumny nie mierzy
tylko by gazety czytali i czytali jakby tam co ciekawszego
niż ta woda co ją z nieba święty józef z panienką zesłali
za nasze pieśni cośmy wyklęczeli

u nas do kapelusza to każdy co da
nawet twarogu czy jajek a jak lato suche to i kiełbasy
chodził kiedy i pukał taki jędrek co mu się ojciec w lesie powiesił
potem jędrka syn – jędrek młodszy – też chodził i pukał
teraz takiego małego przysłali puka i mówi
za suszę zbieram
i taką mi czapkę pokazuje dziwną cośmy nigdy do niej nie wrzucali
jak z filmu co w telewizji w soboty puszczają
patrzę pełna pieniędzmi i landrynkami wypchana
myślę sobie – dobrze – do ichniego boga też się modlić trzeba

wyjrzyj no tylko za okno
zesłał mokną

I udekorowali wszystkie okoliczne miejscowości kolorowymi wstęgami, proporczykami z ortalionu i wizerunkami świętych. Kopia obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej pielgrzymuje właśnie tutaj. To nie żart, ona tak jeździ, podróżuje, zwiedza. W drodze jest już od 61 lat. Zagląda do domów i małych kościółków, daje się dotknąć, prawie pocałować. Nazwali ją świętą i za świętość kochają. Przywitać z honorami, to swoje grzechy wyspowiadać, z sąsiadami pogodzić i innych pielgrzymów ugościć. Dla ciebie to najczystszy folklor, egzotyka prowincjonalnych miejscowości o zabawnych nazwach. Po drodze mijasz całe kilometry błękitnych i żółtych serpentyn, żebyś się nie zgubił, żeby cię do Maryjki prowadziły, żebyś wiedział, w jaką to świętość wstępujesz. W kwiaciarni przy klasztorze za wieniec ze sztucznych kwiatów zapłacisz jednym banknotem. Kto latem sztuczne kupuje, sprzedaż zwyżkuje dopiero na listopad. Wielki zaszczyt spotkał nasze małe miasteczko – mówią obcym na powitanie. Ubrani są odświętnie, domy mają wysprzątane, a w spiżarniach najpyszniejsze ciasta i butelki wódki. Potem podchodzą, klękają i jest im bardzo pięknie. Tak razem, tak wspólnie prosić o wszystkie łaski i nieszczęścia odpędzać. I że to święte oblicze nawet tutaj, w te sklepy, gdzie dają na kreskę, i biedne domy zawitało. Wracają do domów wzdłuż ukwieconych, odświętnych chodników, czując, że kroki mają lżejsze. Że wydarzyło się coś ważnego.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury