Najgorszy jest język (fragment)

Najgorszy jest język: gdyby ta egzaltowana, w wiecznym “nie” na rozgadanych ustach, pielęgniareczka, nasze świata męskie sprawy raczyła opisywać językiem jej przyrodzonym, śmiesznym i pustym językiem nic nierozumiejącego, zawsze wczorajszego w ocenie historii protestu, my, świata tego panowie i pierwsi użytkownicy, zaraz poznalibyśmy, że poetka; że wojna, niesprawiedliwość, krzywda, strach i oczekiwanie: kobiecie wolno mieć cudze dzieci. Ale nie, ta kobieta – ta kobieta! – uwzięła się i masz, nie odpuści: ona opisze nasz świat naszym językiem; językiem stwierdzeń i postanowień, językiem, w którym my mamie zgłaszamy krzywdę: a matka wtedy podnosi nasz płacz do ust i my już możemy wrócić do zabawy w złodziei i pogoń, nasze kolana zostają oczyszczone z żużlu i popiołu, nasze usta otarte, nasza krzywda znajduje ukojenie przez wzięcie na siebie. Ale nie: ta kobieta opisuje nam na wojnach i w pokojach krzywdę kobiet, nie ludzi, opisuje zamianę dziecka w mężczyznę jako niepotrzebną, jakbyśmy tamtędy przebiegali przebrani za jakichś Indian, jakbyśmy naruszali tło, a takiego świata nie ma i być nie może, może czasami w niedzielę, w niedzielę jest dzień kobiet. I to jest język jakichś prorokiń zanurzonych w naszej bydlęcej przeszłości; kiedy oczekujemy na metafizykę, dostajemy jakieś murzyńskie pieśni, groza śmierci naszego narodu jest opowiedziana jakby z perspektywy policzalnego plemienia, nie nieskończonego roju, który umiera, stojąc jak puszcza, i po śmierci zostaje, zmienia się we wciąż pionowe figury z Szapocznikow i Brancusiego, o ile zasłonić im genitalia i wyrównać we wzroście; gdy naród umiera, wskazywanie dzieci nie jest już potrzebne: ale znowu nie – tu naród to harcerka, która bezskutecznie chce umrzeć za wszystkich i żeby o niej zapomniano dla redukcji żalu (jakby cokolwiek innego miało ją czekać); tu naród ma kobiety i dzieci, i kiedy idzie na wojnę, i kiedy po wojnie pijany wraca z hut i biur do mieszkań i domów; tu kobiety narodu są kochane przez jakieś krowy, nie bohaterów. Mechanizm tego języka, którym my z podestów i spod mikrofonów, głosem Gomułki i Goździka, Jaroszewicza i Kazimierza Górskiego moglibyśmy tarować, wyważać jego opakowania, jest niedopuszczalny do opisu świata, w którym tara miałaby być równa ciężarowi netto – nas, tak przedmurza, jak i awangardy, nie wolno zostawiać z poczuciem nagości świata, nie wolno nas stawiać na początku języka; to wolno żołnierzowi, co wolno poetce, to kłamać u jego wciąż żywego trupa, usta w usta, życie w życie, życie miast życia.