Spalanie

dawno temu

nie­miec­ki drwal Adolf Eich­mann
ostrzy sie­kie­rę ści­na drze­wo
i myśli o gorą­cym bulio­nie

dyrek­tor fabry­ki cze­ko­la­dy Wil­helm Kop­pe
prze­cze­su­je włos
pastu­je buty
i mówi po raz set­ny swo­im dzie­ciom i swo­jej żonie:

daw­no daw­no temu
na pod­mo­kłych tere­nach u zbie­gu Wisły i Soły

plony

nasz praw­dzi­wy zawód to rol­nic­two
nie zabi­ja­nie
cho­ciaż przy­zna­ję:
rze­zie na bagnach odby­wa­ły się w ryt­mie prac sezo­no­wych
i kie­dy były duże desz­cze nie wycho­dzi­li­śmy po plo­ny

leśnik Danz

pod­czas woj­ny ukła­da­li­śmy cia­ła jak drew­no
ale już po woj­nie ukła­da­li­śmy w lesie drew­no
jak świe­żo ścię­te cia­ła

zapomniał

o siód­mej dowie­dzia­łem się że mój zacny ojciec umarł
co ja już wyraź­nie prze­czu­wa­łem
w śro­dę ma być pocho­wa­ny
to zna­czy ukry­ty
przed nami
przede wszyst­kim przede mną
nawet teraz chciał­bym go roze­drzeć na strzę­py
śmierć tutaj nicze­go nie zmie­ni­ła
spło­dził mnie
a potem o mnie zapo­mniał

również

chór dzie­ci w bawar­skiej wsi
pierw­szy sopran dru­gi sopran i alt
śpie­wa­ją przy otwar­tym oknie Bruck­ne­ra
i na pobli­skie pola zsy­ła­ją har­mo­nię i ład

marzy im się wąwóz usła­ny cia­ła­mi
psy i inwen­tarz i zwie­rzę­ta polne rów­nież
naj­młod­sze rodzeń­stwo i to któ­re jest już w dro­dze rów­nież

koniec

cia­ło mojej sio­stry jesz­cze było cie­płe
jesz­cze się rzu­ca­ło
zamor­do­wa­li ją pod lasem
obsy­pa­na igli­wiem
nawet mi się taka podo­ba­ła
a potem chłop­ki zerwa­ły z niej ubra­nie
i strze­pa­ły z nie­go igli­wie
i zauwa­ży­ły mnie w krza­kach
to był mój koniec