Imię i znamię

XI. Pochwała poezji polskiej w warunkach zagrożenia

w ode­rwa­niu od wód­ki i w ode­rwa­niu
od rodzin­nej wio­ski w któ­rej wszyst­ko
mogło znie­wo­lić poczy­na­jąc
od strze­chy i wszyst­ko zmier­zić

otóż w ode­rwa­niu od ojczy­stych łąk
i pól nie byli­śmy zno­wu tacy pięk­ni
i chęt­ni choć każ­dy z nas nie zała­mu­jąc
rąk musiał się puścić w Ogro­dzie

Szwaj­car­skim w któ­rym wszyst­ko (nawet
wspo­mnie­nie strzech) mogło nas zabo­leć
lecz poezji pol­skiej daw­nej i współ­cze­snej
nie da się prze­le­cieć w jed­ną noc ole!

XIII.

w ode­rwa­niu od wód­ki i zagry­chy
nie byli­śmy zno­wu tacy pięk­ni
i chęt­ni do roz­mów o gene­ra­le Jaru­zel­skim
wszak w ode­rwa­niu od ojczy­stych

stron z dala od Wól­ki Kro­wic­kiej
nie mie­li­śmy gło­wy do fra­szek
i hym­nów choć każ­dy z nas (gdy tyl­ko
chciał) leciał „Rotą” Konop­nic­kiej

XVI.

dokar­miam wszyst­kie wyima­gi­no­wa­ne
psy i zwra­cam sobie wol­ność
na wol­no­ści rów­nież wypro­wa­dzam
i dokar­miam wszyst­kie obce

i nie­ob­ce sier­ściu­chy któ­rych nikt nie chciał
lecz nie stwa­rzam im domu (oprócz
wier­sza) obec­ne i nie­obec­ne w któ­re nikt
nie wąt­pił (tym bar­dziej ja nie będę

przed nimi ucie­kał) dokar­miam więc
wszyst­kie wyima­gi­no­wa­ne psy
lecz niko­go do sie­bie nie dopusz­czam
oprócz jed­ne­go małe­go zaro­pial­ca

XVIII.

każ­da agre­sja mojej mat­ki (w domu
w szpi­ta­lu) mia­ła miej­sce w języ­ku
ukra­iń­skim nie muszę powia­dać jak bar­dzo
bałem się reak­cji leka­rzy pie­lę­gnia­rzy

któ­rzy patrzy­li na mnie wil­kiem
każ­da agre­sja moje­go spo­lo­ni­zo­wa­ne­go
ojca to ten wście­kły pies pomy­lo­ny
z innym psem co w sumie daje dwa ogo­ny

albo i wię­cej

[2005]