Kardonia i Faber

Pieta

Dzień za siateczką firanki.
Odległy, pochyły obłok, zimny
świst bata nad parującym zadem konia.
Poślinionym końcem nitki próbuję
trafić w ucho igły i słyszę nagle
siebie: mój skrzypiący oddech
jak ostrzenie kosy lub noża.

Do szczętu

Moja karykatura w wodzie przy brzegu.
Dotykałem świata, by się upewnić,
przekonać, gdy zawodziły oko, słuch.
I ona – przez nią musiałem pisać,
przez nią musiałem płynąć.

Pompowałem balony, czując gorzki talk na ich
ustnikach, jadłem tyle, że trudno było mi się upić.
Stukała na wietrze czaszka – latarenka,
w błocie lśniła tęczowa plama ropy.

Świt i ona – odprowadzałem ją na autobus.
Z ciemności, obok swojego podpartego
pustakami domu, wołał do mnie pijak:
Piękna! Nie opuszczaj jej! Nie opuszczaj jej.

Fale

Zamoczyłem zaschnięte pędzle, starłem
swędzącą kroplę z twarzy. Kiedyś też, tak jak
moja córka, patrzyłem w górę i biegłem za samolotem.
To było wtedy, zanim zacząłem krzyczeć w sobie, że nie
chcę być na tej rozkołysanej ziemi taką twarzą, takim ciałem.
Z gąbczastymi płucami uczulonymi na pył słomy i siana,
z językiem, który nie daje świstu kamienia,
ciemnego smaku orzechów, zamachu motyki.

Takie przydarzyły mi się słowa. Choć mogłem być
gdzie indziej, gdzie indziej chciałem was zabrać.
Lecz mój głos kostniał jak śmierć. Nad nią przezierała
ostra cięciwa świtu, nieruchomiała planeta.
Sosny skrzypiały jak skrzeczy wrona.

Przemoc

Rzeka wieczorem, widziana z bliska
przekrwiona woda. Boisko urządzamy
na polanie przy torach, wyrywając brzózkę i wrzos.

(O tym myślałem, zanim zaczęliśmy się kochać,
nagle i szybko, rozłożeni między niebem a ziemią,
między wyżej a niżej, duszą a krwią).

Nasyp o zachodzie. Mój przyjaciel kucał, odwrócił się
i dostał piłką w twarz. Później zjadł z rodzicami
głowę zwierzęcia i położył się spać.

Ogród

Na skrzyżowaniu policjant
wymachuje świecącą laską.
Pies wyje uwiązany przed dyskontem.
Szczęśliwie znalazłem się tutaj, chłopak
przebiegł na czerwonym. Szczęśliwie nic
nie znajduję w kieszeni. Niebo jest

dla nas.

Separacja

Budują most. Naciągają plandeki.
Wpuszczają w powietrze
balon, by odwrócić uwagę.

Chmury, pociągi, siostry.
Grube domy, czyste łabędzie.
Żałuję, że was w to wciągnąłem.
W moje ostatnie miejsce. Miasto
jak rozgrzebane mrowisko, strzaskane radio.
Rozprute trzewia brzuchomówcy.