Dwa wiersze z komentarzami

Jeszcze raz

Obu­dził się pod jej oknem. Wystar­czy­ło spoj­rzeć
na jego twarz żeby wie­dzieć że obu­dził się za póź­no
pod jej oknem. Obu­dził się jako zmar­ły jako krew
pla­ma krwi krwa­wa linia zakrwa­wio­ne oczy
wil­got­ny papie­ros. Wstał pla­ma wsta­ła pod­nio­sły się
oczy papie­ros zako­ły­sał się. Wycią­gnął rękę przed sie­bie
i ciem­ność przy­wi­ta­ła się.

Wiersz zamó­wio­ny przez trzech Mar­ci­nów – Bara­na, Sen­dec­kie­go i Świe­tlic­kie­go – do anto­lo­gii Żegnaj lalecz­ko. Wier­sze noir opu­bli­ko­wa­nej w 2010 roku przez Wydaw­nic­two EMG. Jeśli ist­nie­je coś takie­go jak mrocz­ne zmar­twych­wsta­nie, to wła­śnie o tym jest ten utwór. Pierw­szy wiersz po opu­bli­ko­wa­niu Pol­skich zna­ków, o któ­rym wie­dzia­łem, że wej­dzie do kolej­nej książ­ki. Nie­wy­klu­czo­ne, że to wła­śnie on zatruł jej atmos­fe­rę; już sły­szę, że Echa to naj­mrocz­niej­sza z moich ksią­żek.

Świąteczne popołudnie

Zno­wu wspo­mi­na­my Oświę­cim i nasze szczę­śli­we łąki
to jak się cho­dzi­ło do żab per­ko­zów kto gdzie miesz­kał
jak nazy­wa­li się sąsie­dzi (Faria­szew­scy). Na spa­ce­rach
rwa­ło się szczaw mar­ge­ryt­ki roz­kła­da­ło koc nad Sołą
owi­jał nas bez­piecz­ny dym z domów. Ojciec mówi:
coraz czę­ściej śni mi się że wra­cam do Oświę­ci­mia
z Kra­ko­wa z róż­nych innych miejsc.

Wiersz sen­ty­men­tal­ny. Pro­blem kogoś, kto uro­dził się i pierw­sze lata życia spę­dził w Oświę­ci­miu, ukry­ty jest tu w nie­skom­pli­ko­wa­nym wyli­cze­niu. Rze­czy­wi­ście z Oświę­ci­mia prze­ło­mu lat sześć­dzie­sią­tych i sie­dem­dzie­sią­tych (wypro­wa­dzi­li­śmy się stam­tąd, kie­dy mia­łem sie­dem lat) pamię­tam przede wszyst­kim przy­ro­dę: łąki, Sołę, sta­wy. W cza­sie wyciecz­ki nad sta­wy zoba­czy­łem po raz pierw­szy rze­kot­kę drzew­ną i per­ko­za. To, co w wier­szu mówi ojciec, mogło­by być rów­nie dobrze moimi wła­sny­mi sło­wa­mi. Byli­śmy bar­dzo szczę­śli­wi w Oświę­ci­miu. Ostat­nio poje­cha­łem tam z rodzi­ca­mi i bra­tem. Więk­szość sąsia­dów już się wypro­wa­dzi­ła albo umar­ła. Oświę­cim się zabu­do­wał, na ryn­ku zbu­rzo­no dom han­dlo­wy. Wte­dy zda­łem sobie spra­wę, że wiersz tro­chę oszu­ku­je, bo prze­cież żyli­śmy głów­nie w mie­ście: szko­ła, kościół, skle­py, kino „Luna” (już nie­ist­nie­ją­ce). Wiersz jak­by odsu­wa nas od tego, odsu­wa­jąc tym samym od ludzi, ich ruchu, zapa­chu, gło­sów. Jak­by nie do ludzi się chcia­ło wra­cać – poza sąsia­da­mi, ale i oni są wła­ści­wie w tym wier­szu zna­ka­mi miej­sca.