jesteśmy pierwszą ciemnością tego lata

powrót: virgin suicide

nie wiem jak opi­sać ten czas
ale musiał się zda­rzyć daw­no temu sko­ro wra­ca
falą jak­by ktoś cisnął w morze kamie­niem

ten czas bie­rze imię od bia­łych pod­ko­la­nó­wek i lata
nie ma jed­nej nazwy zapach odde­chu po owo­cu
ale wiesz co przy­po­mi­na

kole­żan­ki mówi­ły: to już czas pierw­sze­go sta­ni­ka
jak go zało­żysz etap dru­gi: pal­ców­ka

nie potrze­ba nam chłop­ca
jeste­śmy cia­ło cięż­kie zna­jo­me
umie­my śpie­wać samym języ­kiem

idzie na burzę: niepokój

mło­de kości pach­ną loda­mi śmie­tan­ko­wy­mi
dżin­so­we spoden­ki odsła­nia­ją jesz­cze cierp­kie miej­sca
pokry­te gęsią skór­ką od słoń­ca
prze­bu­dze­nie i prze­kwit nie róż­nią się wie­le
jak bola­ło tak boli i będzie

o zacho­dzie od stro­ny drzew masze­ru­ją gan­gi wąsko­bio­drych chłop­ców
ich cie­nie pod­cho­dzą pod same drzwi
jest cicho i bez wia­tru
bab­ka roz­kła­da świę­tych po kątach

dzi­siaj lunie
cho­ciaż nie­bo wam tego nie powie

syreny

śpiew to wyta­cza­nie pust­ki z cia­ła
night in whi­te satin naj­le­piej sma­ku­je po whi­sky sour
wte­dy zawsze odsła­niasz pępek
podzie­lo­ny linią od raj­stop

spójrz jak oce­an prze­ci­na wszyst­ko w poło­wie
pamię­tasz jak krew drą­ży­ła tune­le na dywa­nie
gdy rano szły roz­to­py spły­wa­ły­śmy z nią do wisły

wtedy lato trwało zawsze

sąsie­dzi wycho­dzą z domu my wszyst­kie idzie­my patrzeć
z ogro­du widać całą dro­gę dwa domy dalej zbi­ty las
powie­trze pach­nie jed­nym z wie­lu koń­ców

jest wie­czór
każ­de skrzyp­nię­cie furt­ki pło­szy pta­ki

od zim­na sztyw­nie­ją nam sut­ki
zaczy­na­ją przy­po­mi­nać o sobie
nie mówi­my tego gło­śno
patrzy­my za ruchem pta­ków patrzy­my w domy i w las
jak­by­śmy były pierw­szą ciem­no­ścią tego lata