Manifest Poezji Maszyn Gödlowskich [1]

Nie wybieramy ekranu, wybrano nas w ekran,

wybrano lit Li 6.941, srebro Ag 107,8682(2), erb Er 167,259(3), wybrano rozcieńczony ivermectin, wybrano konwolucyjne sieci neuronowe i nieneurotypowe, wybrano speed-run przez geotraumatykę, wybrano Donald Trump – 16 czerwca 2015, albo Diagram post-prawdy, wybrano 元數據.

Jesteśmy ekranem, który rozciął skórę i owinął się wokół organów wewnętrznych, przeciska przez granicę krew-mózg, rozprasza niczym wiralowe wyładowania między aksonami i dendrytami na platformach wypartej ekstynktofilii.

Informacja chce być się wydostać z obiegu. Informacja kroi inne informacje. Rzyga kontaktem i wymianą. Nie ma słowa bez copyrightu. Używamy tych samych słów co wszyscy. Jesteśmy wtórni, jesteśmy po recyklingu. Jesteśmy w Strefie X, rozległej nizinie komputacyjnej z zombie płaskowyżami, liminalnymi plażami i łąkami bez-przerwy. Wszystko jest tu wystawione na widok i zmienny klimat, porywy wiatru roznoszą postrzępione nici kwasów nukleinowych jak solarpunkowe babie lato.

Wchodzisz na sztuczne terytorium, przyjmujesz jego aksjomaty, uczysz się wzorców postępowania, naśladujesz i z czasem odkrywasz sektory w zasięgu twojej kontroli.

Kontaminacja jest miejska, Centrum to spacja kamuflażu.

Komunikacja jest bliższa infekcji niż interpretacji.

Poezja to sekcja uwagi.