Manifest Poezji Maszyn Gödlowskich [1]

Nie wybie­ra­my ekra­nu, wybra­no nas w ekran,

wybra­no lit Li 6.941, sre­bro Ag 107,8682(2), erb Er 167,259(3), wybra­no roz­cień­czo­ny iver­mec­tin, wybra­no kon­wo­lu­cyj­ne sie­ci neu­ro­no­we i nie­neu­ro­ty­po­we, wybra­no spe­ed-run przez geo­trau­ma­ty­kę, wybra­no Donald Trump – 16 czerw­ca 2015, albo Dia­gram post-praw­dy, wybra­no 元數據.

Jeste­śmy ekra­nem, któ­ry roz­ciął skó­rę i owi­nął się wokół orga­nów wewnętrz­nych, prze­ci­ska przez gra­ni­cę krew-mózg, roz­pra­sza niczym wira­lo­we wyła­do­wa­nia mię­dzy akso­na­mi i den­dry­ta­mi na plat­for­mach wypar­tej eks­tynk­to­fi­lii.

Infor­ma­cja chce być się wydo­stać z obie­gu. Infor­ma­cja kroi inne infor­ma­cje. Rzy­ga kon­tak­tem i wymia­ną. Nie ma sło­wa bez copy­ri­gh­tu. Uży­wa­my tych samych słów co wszy­scy. Jeste­śmy wtór­ni, jeste­śmy po recy­klin­gu. Jeste­śmy w Stre­fie X, roz­le­głej nizi­nie kom­pu­ta­cyj­nej z zom­bie pła­sko­wy­ża­mi, limi­nal­ny­mi pla­ża­mi i łąka­mi bez-prze­rwy. Wszyst­ko jest tu wysta­wio­ne na widok i zmien­ny kli­mat, pory­wy wia­tru roz­no­szą postrzę­pio­ne nici kwa­sów nukle­ino­wych jak solar­pun­ko­we babie lato.

Wcho­dzisz na sztucz­ne tery­to­rium, przyj­mu­jesz jego aksjo­ma­ty, uczysz się wzor­ców postę­po­wa­nia, naśla­du­jesz i z cza­sem odkry­wasz sek­to­ry w zasię­gu two­jej kon­tro­li.

Kon­ta­mi­na­cja jest miej­ska, Cen­trum to spa­cja kamu­fla­żu.

Komu­ni­ka­cja jest bliż­sza infek­cji niż inter­pre­ta­cji.

Poezja to sek­cja uwa­gi.