Kalcyt i multa

Chcę, by poezja była jak kreda – produkt nawarstwiania i ewolucji w czasie, zostawiający trwały, sproszkowany osad – ślad obecności, który uwiera, brudzi, drapie w gardle. Bo wiersze przecież służą do zmian perspektywy, do tego, żeby nie było zbyt miło. Właściwością kredy jest to, że gdy się jej używa, wciska się wszędzie – zostaje pod paznokciami, na ubraniach, jej drobiny osiadają w płucach. Słowa podobnie mogą osadzać się gdzieś w korytarzach mózgu i drapać, oby drapały.

Kalcyt niesie w sobie historię ewolucji ziemi, jest pierwotny i starszy niż ludzki język, a jednak możemy trzymać go w dłoni. Składa się z ciał istot żywych – roślin, paproci, amonitów. Wiersz to osad powstały w ewolucji języka – osad rozmów, lektur, zasłyszeń, dziwnych użyć w przestrzeni publicznej. Składa się z ciał innych tekstów, nawarstwia nowe znaczenia.

Chcę, by poezja była jak ściółka, jak kompost – by kiełkowało z niej nowe i nieprzewidywalne. Multa. To słowo w esperanto znaczy „liczny”, „mnogi”, ale w języku fińskim to „ściółka”, „gleba”, a po łacinie – „grzywna”, „kara pieniężna”. Wielość, która wciąż tworzy nowe, nieustannie się przekształca. Ale grzywna też ma tu sens. Napisanie wiersza jest bowiem jak wystawienie światu rachunku, przypomnienie o zadłużeniu. O tym są też moje wiersze. O odpowiedzialności wobec dzieci, zwierząt, roślin, wobec nas samych wzajemnie. O zadłużeniu emocjonalnym, klimatycznym, społecznym, nawet tym językowym. I jest to moja forma częściowej spłaty.

Ściółkujmy więc, nawarstwiajmy, kiełkujmy – skórą, sierścią, liściem i słowem.