Bitwa na niemruganie

Wyobraź sobie: lato, powietrze stoi i nie da się myśleć. Pachnie kurzem i rozgrzanym asfaltem. To może być scena z Virgin Suicide, Picnic at Hanging Rock, Cracks (myśl tymi filmami). Jesteś na podwórku, beton rozcina kolana, ktoś jara szlugi za śmietnikiem, ale czujesz, że należysz do innego miejsca. Odkrywasz swoje ciało, wiesz, że zaczyna ciążyć, przypominać o sobie. Kwitnie, rośnie, uwiera. Krążysz wokół kilku punktów, w niepewności, strachu i ekscytacji. Jednocześnie zyskujesz nową świadomość i siłę.

Zaczynasz rozumieć, że inni również dostrzegają twoje ciało, którego już nie ukryjesz, choć niedługo będą ci mówić, że musisz je zakrywać albo odkrywać. Wtedy zauważasz spojrzenia. Patrzący dominuje nad oglądanym. Kto ma prawo patrzeć, ten ma władzę. Język też staje się terytorialny. Ten uległy jest dla ciebie. Ten ostry dla innych. Jest też wiele epitetów, którymi można cię nazwać, więc uważaj. Nie wychylaj się, nie nadepnij przypadkiem na granicę.

(zmiana ujęcia)

Nie spuszczasz głowy, jesteś siłą mnogą, śmiejesz się prosto w twarz. Pisanie tych wierszy to jak kreślenie nowego terytorium, znaczenie innych perspektyw, przesuwanie granic. Nowe reguły w starej grze na dłuższe patrzenie. Na niemruganie. Gdy nadciąga noc, nie boisz się wejść do lasu, zostawić za sobą oświetlone ulice.

(scena po napisach)

Prowadzę poetycką wojnę z patriarchatem. Po prostu. Nie ja jedna, nie pierwsza i nie ostatnia. Wiem, że moje wiersze nie dadzą po mordzie tak, jakbym tego chciała (mieć odwagę powiedzieć to głośno). Ale może będę kamyczkiem w lawinie. Kolejną wypadkową procesu zmian widzenia i świadomości. Przekazuję to dalej. I tyle, dzięki.