Bitwa na niemruganie

Wyobraź sobie: lato, powie­trze stoi i nie da się myśleć. Pach­nie kurzem i roz­grza­nym asfal­tem. To może być sce­na z Vir­gin Suici­de, Pic­nic at Han­ging Rock, Cracks (myśl tymi fil­ma­mi). Jesteś na podwór­ku, beton roz­ci­na kola­na, ktoś jara szlu­gi za śmiet­ni­kiem, ale czu­jesz, że nale­żysz do inne­go miej­sca. Odkry­wasz swo­je cia­ło, wiesz, że zaczy­na cią­żyć, przy­po­mi­nać o sobie. Kwit­nie, rośnie, uwie­ra. Krą­żysz wokół kil­ku punk­tów, w nie­pew­no­ści, stra­chu i eks­cy­ta­cji. Jed­no­cze­śnie zysku­jesz nową świa­do­mość i siłę.

Zaczy­nasz rozu­mieć, że inni rów­nież dostrze­ga­ją two­je cia­ło, któ­re­go już nie ukry­jesz, choć nie­dłu­go będą ci mówić, że musisz je zakry­wać albo odkry­wać. Wte­dy zauwa­żasz spoj­rze­nia. Patrzą­cy domi­nu­je nad oglą­da­nym. Kto ma pra­wo patrzeć, ten ma wła­dzę. Język też sta­je się tery­to­rial­ny. Ten ule­gły jest dla cie­bie. Ten ostry dla innych. Jest też wie­le epi­te­tów, któ­ry­mi moż­na cię nazwać, więc uwa­żaj. Nie wychy­laj się, nie nadep­nij przy­pad­kiem na gra­ni­cę.

(zmia­na uję­cia)

Nie spusz­czasz gło­wy, jesteś siłą mno­gą, śmie­jesz się pro­sto w twarz. Pisa­nie tych wier­szy to jak kre­śle­nie nowe­go tery­to­rium, zna­cze­nie innych per­spek­tyw, prze­su­wa­nie gra­nic. Nowe regu­ły w sta­rej grze na dłuż­sze patrze­nie. Na nie­mru­ga­nie. Gdy nad­cią­ga noc, nie boisz się wejść do lasu, zosta­wić za sobą oświe­tlo­ne uli­ce.

(sce­na po napi­sach)

Pro­wa­dzę poetyc­ką woj­nę z patriar­cha­tem. Po pro­stu. Nie ja jed­na, nie pierw­sza i nie ostat­nia. Wiem, że moje wier­sze nie dadzą po mor­dzie tak, jak­bym tego chcia­ła (mieć odwa­gę powie­dzieć to gło­śno). Ale może będę kamycz­kiem w lawi­nie. Kolej­ną wypad­ko­wą pro­ce­su zmian widze­nia i świa­do­mo­ści. Prze­ka­zu­ję to dalej. I tyle, dzię­ki.