Manifest?

Urodziłam się w pierwszym styczniu XXI wieku, co – jak ostatnio przekminiłam – czyni mnie jedną z pierwszych dorosłych osób, które zostały całościowo ukształtowane przez XXI wiek.

Pamiętam moment, w którym dostaliśmy telefony dotykowe, a cały ogromny świat zwalił się nam, głupim dzieciakom, na głowy. Nikt nas na to nie przygotował, nie uczył o zagrożeniach nowej rzeczywistości, budującej się na oczach wszystkich w zatrważającym tempie.

Osobiście nie wiedziałam, jak zdobyć odporność na miliardy informacji i bodźców. Na wieści o tym, co się dzieje, na wszystkie okrucieństwa świata, na jego nieskończone skomplikowanie. Nie wszyscy potrafią sobie z tym poradzić.

Pisanie tekstów jest dla mnie podejmowaniem prób otrząśnięcia się z szoku, którego doświadczyłam w najbardziej wrażliwym momencie mojego życia, i który przeżywam właściwie na co dzień, do teraz.

Piszę o próbach znalezienia bezpieczeństwa w rzeczywistości stanowczo zbyt dużej i przez to niebezpiecznej.

O walce poczucia, że świat jest naprawdę zły, ze sferą wyobraźni – również niebezpiecznej i dzikiej, ale gwarantującej pewną dowolność w porządkowaniu rzeczywistości, dającej możliwość wiecznych ucieczek. Możliwość zapominania.