[Blant chwacko przyjmuje…], [Wjazd do osady smutnych religii], [I nadal żywisz urazę…]

[Blant chwacko przyjmuje defiladę uśmiechów]

Blant chwac­ko przyj­mu­je defi­la­dę uśmie­chów i raczysz się gości­ną w tech­no­lo­gicz­nej hali odjaz­dów. Prze­my­sło­we kame­ry odpro­wa­dza­ją cię pod łuki akwe­duk­tu, któ­rym prze­jeż­dża uro­jo­ne metro, pod­czas gdy na pla­cu zabaw fil­co­we chod­nicz­ki piesz­czą potul­ne stóp­ki libe­ral­nych dzie­ci. „Hop cola”, i mówisz języ­ka­mi ludzi, któ­rych widzia­łeś przy życiu. Cią­gnie do dziu­ry por­ce­la­no­wa panien­ka w haiku, w pani­ce zmie­niasz miej­sce w trój­ką­cie. Rodzi­na bły­ska­wicz­nie podej­mu­je baj­kę, cho­ciaż każ­dy zmie­rza w swo­im kie­run­ku, jed­nak w koń­cu wygry­wa zasa­da nie­sprzecz­no­ści: zero zero. I ani gra­ma wię­cej doświad­cze­nia w tej posta­ci, powo­lut­ku doj­rze­wasz do wyj­ścia. Aż tu nagle, tuż za drzwia­mi, tuż za gra­ni­ca­mi luk­su­so­wej świą­ty­ni cze­ka wygłod­nia­łe pie­kło, gorą­cy kubek. „Łap mnie”, woła rowe­rek, z boku zamiesz­ki i widzisz obiek­ty świa­ta przed­sta­wio­ne­go: bud­ka tele­fo­nicz­na, bia­ły pie­sek w koszy­ku, woj­na. Kim­kol­wiek jesteś, będziesz sie­bie pamię­tał. Za rogat­ka­mi dziel­ni­cy por­to­wych nie­po­ko­jów cze­ka na cie­bie wie­lo­krot­na zagad­ka: któ­rę­dy do zej­ścia? Gra­ni­ce pani­ki znaj­du­ją się za tymi mosta­mi, pod któ­ry­mi prze­pły­wa­ją puste bar­ki, tam gdzie nurt nagle zawra­ca w two­im kie­run­ku. Kana­ły sto­ją pod chat­ka­mi rze­za­ków, para­da dia­bo­licz­nych futrza­ków kica na ekra­nie. O ile w ten spo­sób napę­dza się pro­ble­ma­tycz­ne powie­ści, o tyle masz tu dar tyl­ko dla sie­bie: pro­sty prze­kaz pły­ną­cy wprost z ser­ca prze­wod­ni­ka.

Jak­kol­wiek trud­no w to uwie­rzyć, wszyst­ko wyda­rzy­ło się napraw­dę.

[Wjazd do osady smutnych religii]

Wjazd do osa­dy smut­nych reli­gii pro­wa­dzi przez opusz­czo­ne, kamien­ne wsie, gdzie­nie­gdzie przez metro­po­lie wsi, przez suro­wą grań mowy obraz­ko­wej i fak­tycz­nie atrak­cyj­ne pej­za­że. Uku­ło się mówić, witaj. Set­ka­mi ser­pen­tyn wzno­szo­no się ku nie­bu, pokła­da­jąc się ze śmie­chu jak igie­lit, auten­tycz­nie pokła­da­jąc się zgod­nie jak źle sfor­mu­ło­wa­ny sze­reg zdań – falan­ga tra­tu­ją­ca spo­łecz­ną umo­wę wsio­wych duchów. Teraz stą­pasz po wytar­tym trak­cie, śli­zgasz się w zauł­kach per­ły połu­dnia, któ­rej dachy malo­wa­no z zawzię­to­ścią klasz­tor­ne­go por­tre­ci­sty. Opie­rasz się wła­śnie o powie­trze, któ­rym oddy­chał. Pusty amfi­te­atr w zauł­ku i echo beze­ceństw – ta kwa­dro­fo­nia naśla­dow­nic­twa przy­ję­ła się rów­nież dużo póź­niej, w innych oko­licz­no­ściach, w zupeł­nie odmien­nej sce­ne­rii, w zgo­ła nie­ocze­ki­wa­nych realiach. Zważ cho­ciaż­by na wyrwy w fasa­dach, bra­ki w tek­ście, ogól­ną nicość przed­się­wzię­cia życia.

Postu­la­tyw­na tona­cja ostat­nie­go zda­nia jest chy­ba uza­sad­nio­na przy­to­czo­ny­mi wcze­śniej scen­ka­mi? Mogę zawsze się mylić, co było­by „jakimś roz­wią­za­niem”.

[I nadal żywisz urazę pod złym adresem]

I nadal żywisz ura­zę pod złym adre­sem. Na upar­te­go pró­bu­jesz zre­kon­stru­ować sma­ki świa­ta, kon­kret­ne mity. Doty­czy to zwłasz­cza okre­su ostat­nie­go, bez­po­śred­nio poprze­dza­ją­ce­go zasad­ni­czą zmia­nę two­je­go sku­pie­nia. W czym pro­blem? Nowe warun­ki i ofer­ta ducha nowa. Piski namasz­czeń po wosko­wych tru­chłach są głu­che jak pal­to, któ­re zosta­wi­łeś w domu. Od teraz dzia­łasz w ale­go­rii pod­mio­tu, w meta­fo­rze, w porów­na­niu. Z kim pro­blem?

Piszą­cy zawie­sza pro­blem życia. Wiersz jest dużo bar­dziej prze­wrot­ny.