…jak aksjomat na granicy kilku geometrii (o poezji Kacpra Bartczaka)

Kacper Bartczak, jak mało który z młodych polskich poetów (poetów wstępujących do historii literatury z uśmiechem pobłażania na ustach) doczytał do końca “niebieski” numer LnŚ. Przeczytał dużo więcej. To się wyczuwa, tego się “nie czyta” między jego wierszami

Propozycja liryczna Bartczaka to bardzo udana, kompulsywna realizacja, w której świat języka przedstawionego (świat języka wystawiony na próbę interpretacji) swoją architekturą przypomina nieco pustostan przeznaczony pod rozbiórkę. Te wiersze szczęśliwie “wyprowadziły się” ze stylu wysokiego. Spogladają czytelnikowi w oczy z larkinowskich, wysokich okien.

Duże kwatyfikatory w funkcji rzeczownika ( “świat”, “życie”) zostały poddane aktualizacji, tak rzadkiej w czasach zgrzybiałej ponowoczesności, co wyszło im na dobre. Kacper Bartczak sięga po idiom poetycki, w którym literalna rozgrywka nie wyklucza poważnego namysłu nad możliwościami empirii. Sporo niespodzianek przynosi nam “życie”. Życie przychodzi w sukurs liryce Bartczaka, wnosi do niej “wszystko”.

Elegancja i elastyczność lirycznego “ja” nie wyklucza gwałtownych, aksjologicznych interwencji, których przejawem bywa skrócona fraza, czkawka obelgi, aliteracyjny przepych frazy. Pointa wierszy Bartczaka działa niczym deus ex machina – daleko jej na szczęście do teleologicznych roszczeń.

Spośród szerokiej oferty zwątpień, wiersze Kacpra doskonale nadają się do użytku wewnętrznego. Przynajmniej jeśli chodzi o moje oczekiwania, które po tej lekturze musiały ulec modyfikacji. Rzecz jasna nie byłem przygotowany na ten rodzaj olśnienia.