Szewski poniedziałek

Dedykacja

Czytam Ci to pod słońcem, o którym ja sam
piszę czytam Ci to pod i w tym sensie mam

względną wyższość nad Tobą, jeśli mogę tak
poufale do Ciebie mówić wierszem, wszak

nie znamy się na tyle, mój szanowny Czy-
telniku czy Telniczko, żebym wiedział, czy

czytujesz, czy też czujesz to samo, co ja
czułbym na Twoim miejscu, gdybym Ciebie znał

i dzielił z Tobą miejsce, ale właśnie nie
dzielę z nikim, bo jestem tu sam, no i chcę

być sub sole jak nihil novi, żebym mógł
plątać w bełtach Bałtyku te dwie z naszych nóg

i wtykać w piasek palce; nie wiem, ile ich
wtykam, i nadto nie wiem, czy potrzebna Ci

miara palców na miarkę ziarnek piasku, lub –
ile ziarnka do ziarnka wypada na grób,

albo z dołu do krycia się z działaniem pro-
kreacyjnym powiedzmy, zatem pierwszy krok

zrobiony, gdybym jeszcze Twoje imię mógł
poznać, zrobiłbym drugi, ale szkoda nóg

na faux pas; tak w druciku żarówki się tli
tkliwość: żar ów w drucikach tych słów, Sole mi-

o!

Dantyszek

Na zewnątrz, proszę pani,
sami rozczarowani,

co nie znaczy, że w środku
próbowali się odkuć

na zmarnowanym życiu –
i pokazują wycior

z tej lufy wyciągnięty,
z której ich pocisk święty

cel miał ugodzić: kwiatek
na strzelnicy wszechświata;

pani wie, taki z piórek,
że kiedy pani w górę

popatrzy, to jest taki
jakby raczej był ptakiem,

albo raczej nim nie był,
tylko pierzastym niebem,

w które aktem strzelistym
celuje byle mistyk

i czasem, przy niedzieli,
prawie że je ustrzeli,

ale tylko prawie że,
bo, że całkiem – nie wierzę

i do tezy się skłaniam,
że te rozczarowania,

o których było wyżej,
wynikają z nadwyżek

ambicji tych adeptów
przedwiecznego Konceptu

na wieczne życie w Sadzie,
gdzie w cieniu drzewka kładziesz

się na miłym odbiciu
twojego życia w życiu

mnożącym ci uciechy
przez drugorzędne cechy

płciowe, że sobie wzajem
czynicie siebie rajem

i jedno drugie wielbi
nie dostrzegając strzelby

opartej o pień pinii,
bo jesteście niewinni

i jeszcze, przyjacielu,
nie macie żadnych celów,

bo są wam niepotrzebne
w egzystencji śródniebnej,

kiedy wszystko jest niebem –
zwłaszcza to jedno z żeber

tak pięknie przemienione
w twoją jedyną żonę,

dla której jesteś gotów
przeskoczyć szczapy płotu

i znaleźć się po drugiej
stronie, gdzie wieczne długi

i, niestety, niestety,
nieustanne debety,

więc może jeszcze warto
wrócić i tę opartą

o pień pinii pukawkę
jako pierwszą zabawkę

wykorzystać i strzelić
w niebo – niech się anieli

spłoszą – potem przeprosisz,
bo Pan Bóg kule nosi

i doniesie do celu,
kochany przyjacielu;

spójrz, z nieba leci świeże
śniegu skrwawione pierze.

Królewska choroba

Nie ma ze mnie ni potu po tej stronie skóry,
po tej też – na lekarstwo nie ma, ni na rosę

nieba nie ma; przylgnąłem do niczego, które
ociera się o pióra ptaków, pióra wioseł,

o trumienkę piórnika, którą mam na wieczne
pióro wydarte chłopcu z palców pokrwawionych

niebiesko, bo był królem kleksów, ale grzeczne
dziecko jest całkiem gołe teraz, bez korony,

pod gołym niebem, więc go nie widać – za karę,
że w nocy swoją wtyczkę sztywniejącą wtykał

w tykwę niczego, które niewidzialnie parę
razy się ocierało o ciało chłopczyka,

a wtedy mu ta, trochę do wiecznego pióra
podobna, wtyczka tkwiła – w czym? W niczym. Zaczynał

niknąć i kończył. Miło złuszczyła się skóra
z nieba poszarganego. Szczera   s z k a r l a t y n a .

Szewski poniedziałek

Bądź uważny, nie przegap
Jego śladów na śniegach

wiecznych godziny szczytu
wstydliwego zachwytu,

czyli garbu na dobie,
kiedy tak leżysz sobie

pod pierzyną śnieżycy,
żeby tej tajemnicy

twojego chwilowego
wypuczenia, kolego

makolągwy po piórku,
które miałeś na biurku,

nie poznali ciekawi,
gdy ono ciągle krwawi;

więc może zdążysz teraz,
zanim umrzesz (umierasz?)

obrysować nim święte
stopy; pamiętasz zgięte

przed tobą na kolanach
ciało (mówiłeś pana

szewca)? – jak ci łaskotał
pięty, bo miałeś kota

w butach grać z tym bez szatek
prześlicznym małolatem

(rzecz nie byłaby warta
wspomnienia, lecz z Eckharta

wziął się Nagi Chłopczyna,
dlatego przypominam).

A ty wciąż leżysz sobie
pod śniegiem snu jak w grobie

nie dbając, czy się cało
ma pod nim twoje ciało,

czy się właśnie rozkłada,
kiedy pierwszy śnieg pada

i kładzie się na śniegach
wiecznych; ale nie przegap

(choćbyś nie miał czym patrzeć)
Jego śladów w teatrze

niebiańskim na suficie,
nim znowu wstąpi w życie,

a ty, oblany potem,
będziesz właził na płotek –

(w butach) miauczeć z rozpaczy,
że już Go nie zobaczysz.