Historia jednego wiersza: „święto dziewczynienia”

świę­to dziew­czy­nie­nia

jak sika­nie po wsta­niu i kwa­śny gryz impor­to­wa­nej tru­skaw­ki
jesz­cze nie ma ale będzie
mówić różycz­ko peł­znąć jak pęd na powierzch­nię zde­rzyć się z hadro­nem
bez nerw to idzie nowe
lawa two­rzy kon­ty­nen­ty tam gdzie kwit­niesz jak z ikei fej­ka
płat­kiem z bis­fe­no­lu
z bie­giem cza­su rze­czy sta­ją się jak jajecz­ni­ca
łykaj lepiej wrzą­ce żeby nie hafto­wać gasząc głód
zgrzy­ta­jąc w zębach hostią
wrzu­ca­jąc w colę men­tos
splu­wa­jąc psy­lo­cy­bem
ssa­jąc obol

Kto tego nie zna! Wio­sna mówi: wydłu­buj z zębów zie­mię, kręć piru­et. Pozo­ry tra­cą zna­cze­nie, jesteś szyb­ka, gorą­ca i głod­na. Pły­niesz jak poran­ny sik, nikt ci nie pod­sko­czy. Śli­mak, bie­dro­na bez ogo­na i kupa w nogaw­ce skan­du­ją two­je imię. Wepchniesz podwój­ny wózek z rower­ka­mi na każ­dy kra­węż­nik, zmie­ścisz w sobie każ­dy wrzask, też wła­sny, sami­co, syzy­fi­co, tyl­ko ci uszczel­ni sys­tem rur w gło­wie. Dzie­ci uro­sły, z dziu­ry po jęku wyjeż­dża sło­wo, jędr­ne i chrup­kie jak ty.

Sły­sza­łam jakiś dźwięk odbi­ja­ją­cy się wokół wła­snej osi: to była małp­ka*.

*wszyst­kie fra­zy w Kryp­to­do­mu i tutaj napi­sa­ne kur­sy­wą są cyta­ta­mi z Zofii Dynow­skiej.