Historia jednego wiersza: „święto dziewczynienia”

święto dziewczynienia

jak sikanie po wstaniu i kwaśny gryz importowanej truskawki
jeszcze nie ma ale będzie
mówić różyczko pełznąć jak pęd na powierzchnię zderzyć się z hadronem
bez nerw to idzie nowe
lawa tworzy kontynenty tam gdzie kwitniesz jak z ikei fejka
płatkiem z bisfenolu
z biegiem czasu rzeczy stają się jak jajecznica
łykaj lepiej wrzące żeby nie haftować gasząc głód
zgrzytając w zębach hostią
wrzucając w colę mentos
spluwając psylocybem
ssając obol

Kto tego nie zna! Wiosna mówi: wydłubuj z zębów ziemię, kręć piruet. Pozory tracą znaczenie, jesteś szybka, gorąca i głodna. Płyniesz jak poranny sik, nikt ci nie podskoczy. Ślimak, biedrona bez ogona i kupa w nogawce skandują twoje imię. Wepchniesz podwójny wózek z rowerkami na każdy krawężnik, zmieścisz w sobie każdy wrzask, też własny, samico, syzyfico, tylko ci uszczelni system rur w głowie. Dzieci urosły, z dziury po jęku wyjeżdża słowo, jędrne i chrupkie jak ty.

Słyszałam jakiś dźwięk odbijający się wokół własnej osi: to była małpka*.

*wszystkie frazy w Kryptodomu i tutaj napisane kursywą są cytatami z Zofii Dynowskiej.