Druga osoba (2)

l’objet petit a

Natalii LL

z niechęcią stawiany na końcu słowa
początek alfabetu
by się o niego wsparła mdlejąc słaba płeć
o chwilę za długo otwarte są usta
uśmiech rozdziawiony który mija oczy
co za głód w dziewczynie chwalonej za ciasność
w geście pożerania kromki chleba z masłem
widać wszystkie plomby jedzącej ten język
co się wydłuża nie po to by lizać
ale ssać szpik z żebra a dama
zjadła początek wypluła końcówkę
amebę z banana nasienie od jabłka
strawiła wchłonęła
zaowocowała

żyzna

A.

o próżni mówią: jest osią oddaleń
języka od zębów i wekiem obrazu
lub dźwiękiem znikąd bo wcześniej nie było
żadnych przemieszczeń gardła ani pojęć
dla których wtedy otworzyłaś nisze

to były dni ujawnień rozdziałów
jak kiedy wiatr znienacka trzaśnie szybą
i to już jest: ta jasność rozchylonej płachty
pełznąca skrajem powieki miedzianka
cyrkluje bramę nad traconym polem

o ile względem siebie można się przesunąć
dowiesz się tam gdzie pęka ziarno roli
swędząc jęczmieniem i luzując kości
cokolwiek przełkniesz weźmie w posiadanie
i spyta w zamian: jak istniałaś wcześniej?