Kryptodom (2)

mat

mat­ka dyla­na kle­bol­da przy­mie­rza się do pozy­cji pie­ty
i spru­wa z pra­we­go bicep­sa syna miecz o nagim ostrzu
mela­nia kle­in popi­ja spie­nio­ny spli­nem milk­szejk w bar­wie śnie­gu
decy­zją rodzi­ca umie­ra na odrę
ostat­nie szcze­niąt­ko noso­roż­ca pół­noc­ne­go bia­łe­go

brud­no­sza­ry moment poczę­cia
wspo­mnie­nie nie­uży­te­go wie­sza­ka
wątłe cie­płe cia­ło

mela­nia kle­in wpusz­cza w szej­ka bąbel powie­trza
któ­ry w nie­ele­ganc­ki spo­sób wypier­dza się po dru­giej stro­nie szklan­ki
noso­ro­żec odpły­wa na dno cza­su nafa­sze­ro­wa­ny mułem

mię­so jest nie­smacz­ne

mat­ka zie­mia spre­ju­je mato­wą far­bą lawy ryci­nę prze­mia­ny poko­leń

zapach peł­nej pie­lu­chy
łoży­sko w meta­lo­wej ner­ce
zapa­mię­ta­ne tyl­ko skra­jem pola widze­nia

mat­ka dyla­na kle­bol­da dzier­ga skar­pe­ty w indyj­skie sym­bo­le szczę­ścia
posił­ku­jąc się klau­zu­lą sumie­nia odmó­wio­no wyko­na­nia badań skręt­no­ści
mela­nia kle­in wypiw­szy napój zabie­ra się za czer­ni­nę z krwi peli­ka­ni­cy

mat­ka dyla­na kle­bol­da odci­na pierś w geście sepa­ra­cji od złe­go mle­ka
syn­ku pla­żo wul­ka­nicz­na nie odbi­jesz moje­go świa­tła
mela­nia kle­in mer­da czar­ny kożuch jak suka

świeczka

a z daty uro­nie­nia
będzie wod­ni­kiem