Ludzie, których znacie, Słowa do muzyki, Bez

Ludzie, których znacie

wła­śnie ode­szli, sko­ro hono­ru­je­cie w sobie ich
zak­tu­ali­zo­wa­ne bred­nie. Kole­ga przej­dzie czer­wo­nym szla­kiem
przez góry i morza, a kole­żan­ka moc­no ata­ku­je kolum­ny
Arki Noego, powia­dasz. Pew­ne­go dnia odpły­nie­cie bez namasz­cze­nia,
bez fety sko­lo­ni­zu­je was mro­wie orga­ni­zmów. Do nie­daw­na
przy­glą­da­łem się mecha­ni­zmom roz­sąd­ku, któ­re pcha­ją was
w obję­cia innych, w gry­ma­sy współ­uza­leż­nie­nia
ety­ką spraw waż­nych, spraw dobre­go i uczci­we­go życia.
Ewi­dent­nie, życie robi wra­że­nie: eks­tre­mal­ne warun­ki,
jakich nigdy nie zazna­łem, daw­ka kasu­ją­ca wszel­ki here­zje.

Nie wiem, jak mógł­bym wam pomóc. Może powiem coś
o sobie. Przy­pa­dek bez histo­rii. Po pro­stu nigdy
nic mnie nie spo­tka­ło. Wszyst­ko dzia­ło się poza mną.
Sły­sza­łem jakieś nawo­ły­wa­nia, gdzieś w odda­li ktoś
mobi­li­zo­wał moje sny. Nara­stał zgiełk inten­cji,
próśb i prze­kleństw. W koń­cu zre­zy­gno­wa­łem z dal­szej dro­gi.
Od tam­te­go cza­su nie pod­pa­dam pod żad­ne para­gra­fy.
Spra­wy zwy­czaj­nie obcho­dzą się bez moje­go udzia­łu.
Tyl­ko w chwi­lach zwy­kłe­go zwąt­pie­nia żywię nadzie­ję
i was.

Wiersz apo­kry­ficz­ny, przez to bar­dzo czy­tel­ny, stąd każ­dy komen­tarz wyda­je się być dużym nad­uży­ciem, ba, może nawet pró­bą inter­pre­ta­cji. Nie dość nad­mie­nić, że jed­na z kolumn poczyt­ne­go dzien­ni­ka nazy­wa się Arka Noego, to jesz­cze „sta­rzy zna­jo­mi” roz­po­czy­na­ją nowe życie, w zupeł­nie nowym oto­cze­niu, bez spe­cjal­ne­go żalu za cza­sem, któ­ry spę­dzi­li­śmy razem. Przy­kro to stwier­dzić, ale rze­sze wier­nych wciąż potęż­nie­ję, kie­dy nas jest jak­by mniej.

Słowa do muzyki

Nie usły­szy­cie nicze­go wię­cej.

To jest ten mar­gi­nal­ny głos,
w któ­rym musi wybrzmieć wszyst­ko,
co macie do powie­dze­nie na koń­cu.

Niko­mu inne­mu.

Przy­kład mime­ty­zmu w poezji. Jest rok 2004. W Ber­li­nie Wschod­nim, w Sali Velo­drom Are­na wła­śnie zakoń­czył się kon­cert gru­py Radio­he­ad. Wraz z Różą Fili­po­wicz i Macie­jem Melec­kim opu­ści­li­śmy obiekt jako jed­ni z ostat­nich. Michał Sza­lo­nek oraz Arka­diusz Krem­za opu­ści­li to wyda­rze­nie, sądząc, że piwo w pobli­skim „lasku piw­nym” będzie lep­szą pro­po­zy­cją na wie­czór. Wła­śnie wte­dy Arka­diusz Krem­za zoba­czył noso­roż­ce wycho­dzą­ce z tapet i stwier­dził, że to już koniec. Wła­śnie z myślą o nich posta­no­wi­łem dokład­nie opi­sać ten kon­cert. Posta­no­wi­łem dać mu wyraz. Ku pamię­ci.

Bez

Lament tka­nek. Nic spe­cjal­ne­go już nie wymy­śli.
Ewen­tu­al­nie uda­cie się waszym pla­nom. Przez wzgląd na zasa­dy.
Szcze­rze odda­ne, wasze szczę­ście. Bre­dzi bez namasz­cze­nia.
Ser­ce moje, zgo­tu­ję ci jakiś los. Przy­chyl­ny i gorz­ki.
Noto­rycz­nie w sobie. Zano­sząc proś­by i bła­ga­nia.
Emi­sja wyga­sa. Cień nadziei spo­czy­wa w spo­ko­ju zakła­du.
Sko­rum­po­wa­ne świa­tło pro­wa­dzi tam. Bywa i tak.
Sło­no za to pła­cząc? Żar­tów bez.

Wiersz „poświę­co­ny” pamię­ci Samu­ela Bec­ket­ta. Bez nadziei.